Αφορμή για το κείμενό μου αποτέλεσαν διάφορες τοποθετήσεις, συνεντεύξεις και άρθρα ηλικιακά νεότερων στελεχών του κόμματος Βενιζέλου, που φιλοδοξούν μάλιστα να τον διαδεχτούν. Εξέλιξη για την οποία ο ίδιος ο Βενιζέλος τους κλείνει το μάτι, στο πλαίσιο του μπρα ντε φερ του με άλλους επιδόξους δελφίνους του. Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, αντίστοιχης ποιότητας στελέχη θα βρει κανείς και σε άλλα κόμματα, σχεδόν σε όλο το πολιτικό φάσμα, προεξαρχόντων των συγκυβερνώντων κομμάτων.

Είναι το είδος στελεχών, για τα οποία τόσο συχνά ακούγαμε από τα ΜΜΕ ότι αυτονόητα τα χρειαζόμαστε στο προσκήνιο λόγω του ότι η ημερομηνία γέννησής τους είναι πιο πρόσφατη σε σχέση με παλαιοτέρους. Ότι θα εισάγουν “νέο ήθος” και ότι είναι “άφθαρτοι άνθρωποι”, όπου άφθαρτος σημαίνει ανώδυνος, άοσμος, άγευστος και πάντα χαμογελαστός καταγγέλων την πολιτική και τους πολιτικούς εν γένει, χωρίς διακρίσεις και διαφοροποιήσεις.

Για όσους είχαν την απορία γιατί τέτοια επιμονή των ΜΜΕ στην προώθηση της δεύτερης γενιάς τηλεπολιτικών- η πρώτη μας κυβερνά ήδη- η απάντηση έρχεται μέσα από την κρίση και από την προώθηση της μνημονιακής πολιτικής. Εντοπίζεται στην ανάγκη του συστήματος, της άρχουσας τάξης να αποπροσανατολίσει με το χυδαιότερο τρόπο το λαϊκό αίτημα για ριζοσπαστική αλλαγή, μετακινώντας το από το χώρο της πολιτικής σε αυτόν της βιολογίας. Ταυτόσημες πολιτικές με πιο χαριτωμένο περιτύλιγμα δηλαδή και  με πολύ λιγότερες αναστολές, καθώς ουδέποτε όλα αυτά τα στελέχη συμμετείχαν στον παραμικρό κοινωνικό αγώνα ώστε να διαθέτουν έστω κάποιες αντιστάσεις.

Η πολιτική και ιδεολογική τους γύμνια συνιστούν τα βασικά τους χαρακτηριστικά. Η ανάλυση και η πολιτική εξορίζονται προς όφελος της περιγραφής και της βιολογίας. Στην Ελλάδα υπάρχει γενικά μια κρίση. Όχι καπιταλισμός που βρίσκεται σε κρίση, όχι άρχουσα τάξη, ούτε παρασιτισμός, μεταπρατισμός, εξάρτηση. Αυτές είναι εξορισμένες, “αμαρτωλές” λέξεις. Οι πιο “εμβριθείς” θα φτάσουν μέχρι την περιγραφή της κρίσης ως κρίσης χρέους, αναγορεύοντας το σύμπτωμα σε αιτία και προσχωρώντας στον ανιστόρητο, αντιεπιστημονικό και δεξιό δημοσιονομισμό. 
Έπειτα, στην Ελλάδα φταίνε οι παλιοί, η “γενιά της μεταπολίτευσης”, του Πολυτεχνείου- όλα γίνονται αχταρμάς φυσικά- και άρα κάποιοι νεώτεροι πρέπει να τους αντικαταστήσουν. Με ολίγη από ανανέωση, από “άλλαξέ τα όλα” και από “βαμπίρ” και “κανιβάλους” φτιάχνουμε μια περιγραφή για το πόσο αναγκαία είναι τα χαϊδεμένα, μωροφιλόδοξα παιδιά του συστήματος. Διανθίζουμε το λόγο μας με την τηλεοπτική κενολογία, βαφτίζουμε ως ξύλινο το λόγο που χρησιμοποιεί διαχρονικές πολιτικές έννοιες και έτσι περιγράφουμε ως υποτίθεται ουδέτερη την πλέον δεξιά και αντιλαϊκή πολιτική. 

Είναι λάθος ότι όλα αυτά τα στελέχη είναι εν γένει απολίτικα. Είναι βαθύτατα δεξιά και αντιδραστικά στελέχη, οργανικά εξαρτημένα από το κατεστημένο που οχυρώνονται πίσω από μια επιφανειακά απολιτική συμπεριφορά. Όχι ότι διαθέτουν καμιά σοβαρή πολιτική παιδεία βεβαίως. Αυτή όμως η έλλειψη ενισχύει το συστημικό προσανατολισμό τους. Επιπλέον το είδος αυτό στελεχών δυσφημούν και ακυρώνουν την ίδια την έννοια της νεότητας. 

Αγνοούν ότι η νεότητα ιδίως στην πολιτική- αλλά όχι μόνο- δεν είναι κατεξοχήν βιολογικό ζήτημα αλλά πολιτικό. Η πολιτική νεότητα προϋποθέτει μεγάλη ωριμότητα, συνειδητοποίηση, βάθος και σθένος. Αντοχή να προχωρήσεις σε ουσιαστικές ρήξεις με τον κατεστημένο εξουσιαστικό μηχανισμό, να ανατρέψεις τις κατεστημένες αντιλήψεις, να πολεμήσεις στον πυρήνα της την άρχουσα τάξη. Και φυσικά προϋποθέτει ρήξη με τη γηραιά, αντιδραστική πια καπιταλιστική δομή. Με την αιχμή του δόρατος αυτής της δομής, τον υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό. Με το δημοσιονομισμό που φυλακίζει λαούς. Ακόμα περισσότερο η πολιτική νεότητα απαιτεί τη φαντασία και την αναλυτική ικανότητα να συλλάβεις το επόμενο μοντέλο και μαζί με ευρύτερες μάζες να κινηθείς προς αυτήν την κατεύθυνση. 

Η νεότητα των γενεών που αγωνίστηκαν εναντίον της κατοχής ή της χούντας δε βρίσκεται στα δελτία των ταυτοτήτων τους αλλά στο σθένος με το οποίο προώθησαν τις ρήξεις της με το κατεστημένο και στη σύλληψη μιας άλλης, διαφορετικής Ελλάδας. Γι' αυτό η νεότητά τους είναι διαχρονική. Αντίθετα, η “νέα” γενιά που ανδρώνεται στο συστημικό ενυδρείο των μνημονιακών κομμάτων- όπως και ορισμένων άλλων- μυρίζει ναφθαλίνη. Έχει παλιώσει ήδη από καιρό και πρέπει να απορριφθεί από το λαό, μαζί με την πρώτη γενιά εξαρτημένων από τον παρασιτισμό στελεχών.