“Θα μπορούσε να ήταν χειρότερα,” ξεκινά η έκθεση. Το Χρηματιστήριο της Κύπρου άνοιξε την Τρίτη για πρώτη φορά σε δύο εβδομάδες, με τον γενικό δείκτη να υποχωρεί «μόνο» 2,4%, μολονότι πολύ πρόσφατα η νήσος ζήτησε την διεθνή βοήθεια για να αποφύγει την οικονομική κατάρρευση. Παράλληλα, οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί δείκτες εμφανίζουν σταθερή άνοδο, δείχνοντας να μην πτοούνται από το κυπριακό δράμα. 
 
Τι συμβαίνει, διερωτάται σε έκθεσή της η UBS; Να είναι η νηνεμία πριν χτυπήσει ο πραγματικός κυκλώνας; Οι έλεγχοι κεφαλαίου, τα κουρέματα καταθέσεων και ο κίνδυνος μαζικής εξόδου κεφαλαίων είναι πράγματα που είδαμε στην κυπριακή διάσωση και τα οποία υποδεικνύουν ένα πολύ χειρότερο σενάριο: Την διάλυση της ευρωζώνης. 
 
Ο Reinhard Cluse, οικονομολόγος της ελβετικής τράπεζας, υπενθυμίζει τα 4 κοινά σημεία που έχουν εντοπιστεί στις διαλύσεις προηγούμενων νομισματικών ενώσεων. 
 
-Προηγούνται της διάλυσης μιας νομισματικής ένωσης οι έξοδοι κεφαλαίων από τα θεωρούμενα αδύναμα προς τα θεωρούμενα δυνατά τμήματα της ένωσης 

Η «στενότερη συνεργασία των χωρών με ΑΑΑ», ένδειξη διχοτόμησης του ευρώ

Σε συνέντευξή του στην οικονομική εφημερίδα Der Handelsblatt, ο Χανς Μίχελμπαχ.επισημαίνει ότι «με το πακέτο βοήθειας της Κύπρου αποδεικνύεται ότι οι χώρες με ΑΑΑ, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία, ώθησαν από κοινού προς μια αυστηρή πορεία σταθερότητας» και υποστηρίζει ότι αυτό το παράδειγμα θα πρέπει «να βρει μιμητές και να αποτελέσει ευκαιρία για μια στενότερη συνεργασία μεταξύ των χωρών με καλύτερη βαθμολογία». 
 
Αναφερόμενος ειδικά στο Λουξεμβούργο, ο Χριστιανοκοινωνιστής πολιτικός δηλώνει ότι θα ήταν καλό εάν μπορούσε να πειστεί να συμμετάσχει σε μια τέτοια συνεργασία για την σταθερότητα και υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν προς το συμφέρον του.
 
Ενώπιον της πολιτικής ασάφειας στην Ιταλία, της αποτυχίας της γαλλικής κυβέρνησης στην εφαρμογή της πολιτικής σταθερότητας καθώς και των νέων αμφιβολιών για την προσήλωση της Ελλάδας στις συμφωνίες, «τα σταθερά σημάδια σταθερότητας έχουν μεγαλύτερη σημασία για την Ευρωζώνη», τονίζει ο κ. Μίχελμπαχ και προσθέτει ότι μια τέτοια συνεργασία θα ενίσχυε την εμπιστοσύνη στο κοινό νόμισμα μεταξύ τόσο των πολιτών όσο και των επενδυτών.
 
Ο κ. Μίχελμπαχ χαρακτηρίζει πάντως την Ιταλία και την Γαλλία ως τα «προβληματικά παιδιά» της Ευρωζώνης, ενώ, ειδικότερα για την Γαλλία, κάνει λόγο για έναν σημαντικό σύμμαχο της Γερμανίας, αλλά κατηγορεί την κυβέρνηση Ολάντ ότι επιδίδεται σε «σοσιαλιστικά πειράματα», τα οποία, όπως υποστηρίζει, πλήττουν την εικόνα της χώρας.
 
«Αν το Παρίσι δεν αλλάξει πορεία, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σοβαρό πρόβλημα για την Ευρωζώνη. Χρειαζόμαστε ισχυρούς εταίρους προκειμένου να προωθήσουμε πολιτικές οι οποίες εξασφαλίζουν την σταθερότητα», δηλώνει.

Αναζωπύρωση συζητήσεων

“Ένα ευρώ σε μια τράπεζα στην Κύπρο αξίζει λιγότερο από ένα ευρώ σε οποιαδήποτε άλλη τράπεζα στην Ευρώπη», λένε αναλυτές στο yahoo!finance. “Υπάρχει το γερμανικό ευρώ και οποιοδήποτε άλλο ευρώ», σημειώνουν «γεγονός που πυροδοτεί τεράστιες αντιδράσεις κατά της Γερμανίας”.
 
Οι αναλυτές λένε ότι έτσι η ευρωζώνη βρίσκεται σε “μη λειτουργική κατάσταση”, αλλά δεν προβλέπει κατ' ανάγκη τη διάλυσή της. “Η ιδέα ότι θα έρθει κάποιο σημείο που η κρίση θα επιλυθεί δεν φαίνεται ρεαλιστική … απλά θα είναι μια κρίση που κατρακυλά σαν ένα τενεκεδάκι». Και “κάθε φορά που θα κλοτσάνε το τενεκεδάκι χαμηλότερα στο δρόμο φαίνεται ότι ο δρόμος γίνεται όλο και μικρότερες”.

Nouvel Observateur: Κραχ, ύφεση, ανεργία, διαφθορά, όλα θυμίζουν τη δεκαετία του ’30

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του '30. Μια τελείως διαφορετική εποχή, δηλαδή. Η μήπως όχι; Το σενάριο των τεσσάρων τελευταίων ετών, γράφει ο Λοράν Ζοφρέν στον Nouvel Observateur, είναι σε κάθε περίπτωση πολύ ανησυχητικό. Το κραχ του 2008 προκαλεί μια παγκόσμια κρίση. Η στασιμότητα που ακολουθεί οξύνει την ανεργία. Η κρίση της Κύπρου δείχνει ότι η παράνοια του χρήματος δεν έχει ακόμη αντιμετωπιστεί. Σε πολλές χώρες της νότιας Ευρώπης, η ανεργία φτάνει σε ύψη όπου δεν είχε φτάσει ποτέ μετά τη δεκαετία του '30. Με πρότυπο τη Γερμανία, διάφορες χώρες προσπαθούν να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους μειώνοντας τους μισθούς και να ξαναβρούν την εμπιστοσύνη των αγορών καταπολεμώντας το χρέος. Ο αποπληθωρισμός μειώνει τη ζήτηση στην Ευρώπη και φέρνει ύφεση. Τα σκάνδαλα διαφθοράς πολλαπλασιάζονται. Μόνο στη Γαλλία, παραιτήθηκε την ίδια εβδομάδα ένας υπουργός και διατάχθηκε έρευνα για έναν πρώην πρόεδρο. Οι ελίτ έχουν χάσει το κύρος τους καθώς δείχνουν κυνισμό και αδυναμία. Τα παραδοσιακά κόμματα υποχωρούν, ενώ αυξάνεται η δύναμη ακραίων κομμάτων, μεταξύ των οποίων και ενός νεοναζιστικού στην Ελλάδα.
 
Όλα αυτά δημιουργούν μια ασφυκτική ατμόσφαιρα που μας παραπέμπει ογδόντα χρόνια πίσω.
 
Θα απαντήσει κανείς ότι οι δημόσιες ελευθερίες είναι σεβαστές, ότι έχουμε διδαχθεί από τα μαθήματα της Ιστορίας, ότι η ήπειρος παραμένει ενωμένη, ότι οι σχέσεις μεταξύ των χωρών είναι ειρηνικές, ότι το κοινωνικό κράτος παίζει ένα σταθεροποιητικό ρόλο, ότι οι οικονομικές αρχές έμαθαν να αποφεύγουν το χειρότερο στηρίζοντας την ανάπτυξη. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Η κρίση του 2010 δεν οδηγεί στο φασισμό ή στον πόλεμο. Το κακό είναι ότι δεν ξέρουμε πού ακριβώς οδηγεί.
 
Για να βγούμε από την κρίση, συνεχίζει ο γάλλος αρθρογράφος, οι ελίτ πρέπει να θέσουν το εξής ερώτημα: είναι τόσο σίγουρες ότι δεν διαπράττουν τα ίδια ιστορικά λάθη με τη δεκαετία του '30; Ένα παράδειγμα: παρά τον πολλαπλασιασμό των σκανδάλων, οι ελίτ δεν δείχνουν ιδιαίτερη προθυμία να καταπολεμήσουν τη διαφθορά. Το αποδεικνύουν οι ετήσιες εκθέσεις της Διεθνούς Διαφάνειας.
 
Πιο σοβαρό ακόμα είναι ότι οι ηγέτες της Ευρώπης αναπαράγουν με τραγικό τρόπο στον οικονομικό τομέα τον μηχανισμό που λειτουργούσε τη δεκαετία του '30. Εφαρμόζουν έναν αποπληθωρισμό σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Η στρατηγική αυτή όμως, που είναι αποτέλεσμα πιέσεων από τις αγορές και την Ευρώπη, οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα. Η μείωση της ζήτησης στερεί ευκαιρίες από τις επιχειρήσεις, οι οποίες αναγκάζονται να μειώσουν τη δραστηριότητά τους. Η ανεργία αυξάνεται συνεχώς. Η απελπισία των καταναλωτών μεγαλώνει και η ζήτηση μειώνεται ακόμη περισσότερο. Οι ειδικοί υποστηρίζουν, όπως και τότε, ότι η εμπιστοσύνη θα αποκατασταθεί, ότι οι θυσίες είναι χρήσιμες, ότι η ανάκαμψη θα έρθει σύντομα. Ας θυμηθούμε μόνο κάτι: όταν ξεχνάμε το παρελθόν, είμαστε καταδικασμένοι να το ξαναζήσουμε.

«Η ιδέα των δύο ευρώ αναβιώνει μετά την Κύπρο»

Του Γιάννη Αγγέλη στην εφημερίδα «Κεφάλαιο»

 
Πόσα ευρώ υπάρχουν στην Ευρωζώνη; Ένα είναι η σωστή απάντηση, αλλά ίσως και όχι… 
 
Το ευρώ που κυκλοφορεί εδώ και δύο εβδομάδες στην Κύπρο δεν έχει την ίδια αξία με αυτό που κυκλοφορεί την ίδια στιγμή στην Αθήνα, τις Βρυξέλλες ή το Λουξεμβούργο.
 
Και δεν μιλάμε για τις ζωγραφιές και τα υδατογραφήματα, αλλά για την δυνατότητά του να κυκλοφορεί ελεύθερα χωρίς κανένα περιορισμό στην Ευρωζώνη και να είναι ασφαλές σε όποια τράπεζα και αν έχει κατατεθεί… 
 
Εδώ και δέκα ημέρες υπάρχουν ευρώ στην ευρωζώνη που είναι λιγότερο ασφαλή από άλλα. 
 
Η “ασφάλεια” και η “ελευθερία διακίνησής” τους εξαρτάται από την τράπεζα που βρίσκονται κατατεθειμένα και από την χώρα που τα εγγυάται… 
 
Αυτή η αλλαγή, αποτέλεσμα της πολιτικής που δρομολογήθηκε χωρίς επιστροφή με τις αποφάσεις για την Κύπρο, επανέφερε από την πίσω πόρτα στο “μενού” των απαντήσεων που αναζητούν οι ηγέτες της Ευρωζώνης απέναντι στον φαύλο κύκλο της κρίσης χρέους και ύφεσης, την παλιότερη “ιδέα” των δύο ευρώ. 
 
Τώρα, λένε οι οπαδοί της στο Eurogroup, εκ των πραγμάτων δοκιμάζουμε ένα νομισματικό περιβάλλον με “δύο ευρώ”, ένα στην Κύπρο και ένα άλλο στον υπόλοιπο κόσμο… 
 
Η “ιδέα” έχει διάφορες παραλλαγές, αλλά η βάση της είναι μία: Χρειάζεται ένας νομισματικός μηχανισμός που να απορροφήσει σε βάθος χρόνου την αυξανόμενη εσωτερική ανισορροπία της Ευρωζώνης. 
 
Και αυτός είναι ένα άλλο ευρώ για τους “πλούσιους” και ένα άλλο ευρώ για τους “φτωχούς” της Ευρωζώνης. Και τα δύο ευρώ θα πρέπει να συνδέονται με ένα μηχανισμό ισοτιμίας που θα τον χειρίζεται η ΕΚΤ. 
 
Η κύρια εκδοχή της ιδέας αυτής προβλέπει ότι θα πρέπει να εκδοθεί είτε σε φυσική είτε σε λογιστική μορφή (όπως ήταν για κάποιο καιρό το ECU) ένα “σκληρό” ευρώ στις οικονομίες υψηλής πιστοληπτικής αξιολόγησης (με σημείο αναφοράς την Γερμανία και τις οικονομίες ΑΑΑ ή ελάχιστα κάτω από αυτό), ενώ οι υπόλοιποι θα μείνουν με το υπάρχον ευρώ. 
 
Το παλιό ευρώ θα μπορούσε να ξεκινήσει με μία ισοτιμία η οποία υπολογίζεται από τους εμπνευστές της ιδέας κατά 30% χαμηλότερη από το “σκληρό” ευρώ. 
 
Με την λειτουργία των δύο ευρώ, υπό την νομισματική εποπτεία της ΕΚΤ, θα επιχειρηθεί η νομισματική βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των “φτωχών” κατά 30% έναντι των “πλουσίων”. 
 
Υπό τους όρους αυτούς και επειδή το κρατικό χρέος είναι ήδη εκφρασμένο στο ευρώ των “φτωχών”, γίνεται με έμμεσο τρόπο ένα “κούρεμά” του κατά 30% στην αρχή, που θα μειώνεται (το κούρεμα) στη συνέχεια όσο η ισοτιμία των δύο νομισμάτων θα τείνει στο 1:1, με την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των “φτωχών”… 
 
Οι παραλλαγές της ιδέας των δύο ευρώ είναι αρκετές, αλλά όλες στηρίζονται στο κεντρικό στοιχείο της νόμιμης υποτίμησης του ευρώ των “φτωχών”. 
 
Κανείς στην Ευρωζώνη, ούτε ο ολλανδός κ. Dijsselbloem, με την αφοπλιστική και επικίνδυνη κατά τον κ. Juncker ειλικρίνειά του, δεν παραδέχονται ότι η συζήτηση αυτή έχει προχωρήσει. 
 
Η αλήθεια όμως είναι ότι, εντελώς… συμπτωματικά, τα Think Tanks στις Βρυξέλλες τελευταία ασχολούνται πολύ περισσότερο με τις τεχνικές λεπτομέρειες μιας πιθανής υλοποίησής της, από την στιγμή που το Βερολίνο με την ανοχή του Παρισιού άρχισαν να δρομολογούν τη “γραμμή” του Bail-In για την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους στο τραπεζικό σύστημα, αντί της κινητοποίησης του ESM όπως τον Ιούνιο του 2012 είχε αποφασισθεί στην Σύνοδο Κορυφής.