Δεν ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω τον Χοντρό Μπάσταρδο μέσα στο πλήθος από ρωσίδες μοντέλα, δειλούς σφουγγοκωλάριους και μεγαλοστελέχη των ΜΜΕ. Συν τοις άλλοις, ο Χοντρός Μπάσταρδος και εγώ ζητούσαμε απεγνωσμένα καφέ και οδεύαμε για την ίδια άδεια κανάτα.
(Και οι δύο είχαμε δηλώσει συμμετοχή για το ετήσιο Eurasia Media Forum του Καζακστάν, ένα πανηγύρι για Ανατολικοευρωπαίους ολιγάρχες και τους ακόλουθους τους από τα ΜΜΕ)
Γενικά, είναι τακτική μου να μην αναφέρω ποτέ το βάρος αυτού που σχολιάζω, ούτε να αναρωτιέμαι για την πατρότητά του με δεδομένες τις δικές μου αδυναμίες (Κάποτε μια θαυμάστρια μου είπε “ξέρεις, θα σου κάνανε καλό μερικές ασκήσεις για τους κοιλιακούς”. Ναι, το ξέρω.).
Όμως ο συγκεκριμένος Χοντρός Μπάσταρδος πάει γυρεύοντας. Προσπάθησα να βγάλω τη κοιλιά του κήτους από τις σκέψεις μου, αλλά είχα ακόμα στη τσέπη μου ένα απόκομμα άρθρου των New York Times που ξεκίναγε ως εξής:
Αθήνα. Ως διευθυντής δημοτικού σχολείου, ο Λεωνίδας Νίκας είναι συνηθισμένος στην εικόνα παιδιών που παίζουν, γελάνε και ονειρεύονται το μέλλον. Πρόσφατα όμως είδε κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι που πίστευε ότι ήταν αδύνατο να συμβεί στην Ελλάδα: παιδιά να ψάχνουν τους κάδους σκουπιδιών του σχολείου για φαγητό, άπορα πιτισιρίκια να ζητάνε από τους συμμαθητές ό,τι τους ξέμεινε από το κολατσιό τους και ένα 11χρονο αγόρι, τον Παντελή Πετράκη, να έχει διπλώσει από τους πόνους της πείνας.
Ο Χοντρός Μπάσταρδος, άλλως Θεόδωρος Πάγκαλος, ηγετικό στέλεχος του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ), το ελληνικό αντίστοιχο των Εργατικών (σσ της Αγγλίας), πιστεύει ότι τα μικρά ελληνόπουλα θα πρέπει να σταματήσουν να έχουν πόνους στο στομάχι. Ο Πάγκαλος, όπως βλέπετε από τη φωτογραφία, δεν έχει διπλώσει από πόνους της πείνας. Για την ακρίβεια, μοιάζει πιο πιθανό να διπλώσει από πόνους τοκετού, αλλά για να πούμε την αλήθεια, μάλλον δεν μπορεί πια να διπλώσει με τίποτα.
Ο Πάγκαλος είναι ευρύτερα γνωστός διότι κατηγορεί τους εργαζόμενους Έλληνες για τον τρόμο και για την πείνα, μέσα στα ερείπια αυτού που κάποτε ήταν η Ελληνική οικονομία. Αυτά δεν είναι φυσικά δική του υπευθυνότητα. Μέχρι πέρσι και στο αποκορύφωμα της κρίσης, ήταν απλώς ο Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης. Γιατί θα έπρεπε λοιπόν να του αποδωθούν ευθύνες για οτιδήποτε;
Ο υπουργός Πάγκαλος είναι πολυαγαπημένος των αρχηγών των Ευρωπαϊκών τραπεζών, των κερδοσκόπων γυπών και της Πρωσίδας Προέδρου Άνγκελας Μέρκελ, γιατί έχουνε βρει έναν γιγαντόσωμο Έλληνα που θα επαναλάβει το μάντρα τους: ότι η ξαφνική κατάρρευση αυτού του έθνους μπορεί να χρεωθεί αποκλειστικά στους φραπεδάτους, τεμπελχανάδες Έλληνες που δεν δουλεύουν πάνω από τρείς ώρες την εβδομάδα και μετά βγαίνουν στη σύνταξη ενόσω είναι έφηβοι για να απολαύσουν ουζάκι επιδοτούμενο από το κράτος.
Ο Πάγκαλος ηγείται των Ελλήνων Πεμπτοφαλλαγγιτών που ζητάνε αποδοχή των Γερμανικών όρων οικονομικής παράδοσης: λιτότητα, αυστηρές περικοπές σε φαγητό, σε συντάξεις, σε δουλειές. Αυτή τη στιγμή, πάνω από ένας στους τέσσερεις Έλληνες (27%) είναι χωρίς δουλειά.
Ενόσω ψάχναμε για καφεΐνη, ο Χοντρός Μπάσταρδος μου είπε ότι όποιος παραπονιέται για την καθ’ υπαγόρευση λιτότητα “είναι φασίστας ή κομμουνιστής ή συνωμοσιολόγος”. Δεν μου είπε σε ποια από αυτές τις κατηγορίες εντάσσονται τα εντεκάχρονα παιδιά που παραπονιούνται ότι πονάνε από τη πείνα.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όσοι Έλληνες μπορούνε να βρούνε δουλειά, δουλεύουν 619 ώρες παραπάνω από τον μέσο Γερμανό (και ειρήσθω εν παρόδω πολύ περισσότερο από τους Βρετανούς ή τους Αμερικάνους)
Αλλά στο παράλληλο Σύμπαν που ζουν ο Πάγκαλος, η Μέρκελ και οι καρδινάλιοι των ΜΜΕ, η Ελλάδα πήγε σούμπιτη στο διάολο γιατί ολόκληρο το έθνος ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε φυγόπονους ρεμπεσκέδες.
Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση για τον εκτροχιασμό και τη συντριβή: η Ελλάδα είναι το σκηνικό ενός εγκλήματος. Και οι εργαζόμενοί της δεν είναι οι θύτες, είναι τα θύματα. Θύματα απάτης, θύματα κλοπής με τις εθνικές τους βιομηχανίες λεηλατημένες και το ταμείο τους αδειασμένο χάρη σε χρηματοπιστωτικές ματσαράγκες.
Το 2001 η Ελλάδα παράτησε τη δραχμή για το ευρώ. Η δραχμή αρκούσε σε κοτζάμ Αριστοτέλη και ήταν πάρα πολύ καλή για τον τουρισμό, την κύρια βιομηχανία της Ελλάδας. Όταν όμως τα παιχνίδια στην άμμο και στον ήλιο κοστολογήθηκαν σε ευρώ, οι τουρίστες κολύμπησαν την Μεσόγειο για κεφτεδάκια κοστολογημένα σε μπιρ παρά Τούρκικες λίρες. Οι επισκέψεις των τουριστών στην Ελλάδα κατά την προ-ευρώ εποχή ξεπερνάγανε τις αντίστοιχες στην Τουρκία κατά εκατομύρια. Αλλά πέρυσι ήταν ακριβώς το ανάποδο με τα δύο τρίτα των τουριστών να κάνουν ηλιοθεραπεία στην Τουρκία.
Και ενώ το κρατικό Ταμείο αιμορραγούσε και το σκληρό νόμισμα έσταζε, η ΠΑΣΟΚική κυβέρνηση του Υπουργού Πάγκαλου συμμαχούσε με την αντιπολίτευση σε μια σύνθετη χρηματοοικονομική λαμογιά για να αποκρύψει τις ζημιές από το κοινό και κυρίως από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Προς τι το κουκούλωμα του ελλείμματος; Η απάντηση είναι ότι το ευρώ είναι κάτι παραπάνω από ένα νόμισμα. Είναι ένας ζουρλομανδίας, ένα σύνολο περιοριστικών όρων που για παράδειγμα απαγορεύουν σε ένα κράτος εντός ευρωζώνης να έχει έλλειμμα πάνω από 3% του ΑΕΠ.
Αυτό είναι αδύνατο σε μια ύφεση, πέραν του ότι είναι τελείως τρελό, καθώς προϋποθέτει περικοπή κρατικών δαπανών όταν αυτές οι δαπάνες είναι περισσότερο αναγκαίες από ποτέ. Οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδία, χώρες που έσυραν τον πλανήτη μακρυά από την αγκαλιά μιας μεγάλης ύφεσης, όλες τους το έκαναν διατηρώντας ελλείματα πολύ μεγαλύτερα από το παλαβό όριο του 3%. Ρώτησα τήν γκουρού των χρηματοοικονομικών Νόμι Πρινς να υπολογίσει τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ των ΗΠΑ χρησιμοποιώντας τους κανόνες του ευρώ και υπολόγισε το σημερινό έλλειμμα, που είναι μάλιστα πολύ μικρότερο απ' ότι ήταν όταν στο ζενίθ της ύφεσης, στο 10,2% του ΑΕΠ.
Η Ελλάδα, φοβούμενη ότι θα τη διώξουν από το τρελοκομείο του ευρώ, απευθύνθηκε στη Goldman Sachs. Για μια αμοιβή μόλις 400 εκατομυρίων δολλαρίων, συν καμπόσα χρυσά Sach-κia σε άλλα παράνομα κέρδη, η επενδυτική ήταν πρόθυμη να μαγειρέψει τα λογιστικά βιβλία του έθνους χάρη σε ορισμένες περίπλοκες συναλλαγές σε χρηματοοικονομικά παράγωγα.
Οταν η απάτη ξεσκεπάστηκε διάπλατα το 2009, ο Ελληνικός λαός υποχρεώθηκε να πληρώσει τους ξεγελασμένους ομολογιούχους πρόσθετα λεφτά ως επισφάλεια έναντι μιας εθνικής χρεοκοπίας. Το σύνολο αυτής της επισφάλειας είναι κατά μέσο όρο 14.000 δολλάρια ανά οικογένεια κάθ’ έτος.
Όταν ήμουν ερευνητής οικονομικών ατασθαλιών για το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, τότε που ακόμα υποκρινόμασταν ότι υπήρχε δικαιοσύνη στις ΗΠΑ, αυτό το κόλπο με τα χρηματοοικονομικά παράγωγα θα το είχαμε αποκαλέσει “απάτη των αγορών”. Θα είχαμε περάσει χειροπέδες στους υπεύθυνους, θα τους είχαμε φυλακίσει ή έστω θα τους είχαμε αναγκάσει να επιστρέψουν τα παράνομα κέρδη τους.
Οπότε, θα έπρεπε η Goldman να πληρώσει; Όχι. σύμφωνα με τον Πάγκαλο, διότι, κατά την κοσμοθεωρία των κυβερνητών μας, τα θύματα της απάτης είναι εξίσου ένοχα με τους θύτες. Ο Πάγκαλος το διατύπωσε μάλιστα στη διάσημη ατάκα του “μαζί τα φάγαμε”.
Όμως, σύμφωνα με όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, ο Πάγκαλος τα έφαγε όλα, και όχι ο Παντελής, το παιδί που είχε διπλώσει από τους πόνους στο στομάχι.
Η μαζική ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας έναντι ενός πινακίου μπαγιάτικων λουκάνικων Φρανκφούρτης, κάνει τα σάλια να τρέχουν στους Γερμανούς κερδοσκόπους αν και η Ομοσπονδία Γερμανών Βιομηχάνων παραπονιέται πως οι Έλληνες “προεστοί” τα αρπάζουν όλα.
Ήμουνα έτοιμος να προσκαλέσω τον Υπουργό Πάγκαλο σε γεύμα ώστε να τσεκάρω τις θεωρίες του, αλλά την έκανε με βαριά πηδηματάκια όταν τον ρώτησα για τον Geir Haarde. Ο Haarde, ο πρώην πρωθυπουργός της Ισλανδίας, κρίθηκε ένοχος για εγκληματική απόκρυψη των όσων γνώριζε για τα κόλπα που χρησιμοποίησαν οι Ισλανδικές τράπεζες πριν εξαϋλώσουν την οικονομία της χώρας.
Ρώτησα τον Χοντρό Μπάσταρδο “Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να πάτε φυλακή κι εσείς γιατί κάνατε τα ίδια ως Ελληνική Κυβέρνηση;”.
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που ο Υπουργός Πάγκαλος δεν ήθελε να πάμε μαζί για φαγητό.