…μήπως πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, όπως χρόνια τώρα φοβάται κι ο Οβελίξ!
 
…μήπως καταφέρουν να αποκωδικοποιήσουν το DNA των δεινοσαύρων όπως στο Τζουράσικ Παρκ και γεμίσει ο κόσμος προϊστορικά τέρατα και μας κυνηγάνε!
 
…μήπως επιτεθούν εξωγήινοι στη γη και ζήσουμε άγριες καταστάσεις, έτσι καθώς το προσπαθούν να βρουν ένα πλανήτη να μεταναστεύσουν, επειδή ο δικός τους καταστρέφεται σιγά σιγά!
 
…μήπως έρθει ο Αρμαγεδδών!
 
… μήπως γίνει η Δευτέρα Παρουσία (τα δύο τελευταία να τα διαβάσουν μόνο όσοι είναι χριστιανοί)!
 
…μήπως ο Λεξ Λούθερ νικήσει το Σούπερμαν πετώντας του κρυπτονίτη!
 
…μήπως τα ψάρια βγουν στη στεριά και τα πετεινά του ουρανού βουτήξουν στη θάλασσα!
 
..μήπως οι Λύκοι καταφέρουν να μπουν στο θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ!
 
…μήπως δραπετεύσει ο Χάνιμπαλ Λέκτερ!
 
…μήπως ξανα-ανατιναχθεί το ηφαίστειο της Σαντορίνης!
 
…μήπως ζωντανέψουν οι μούμιες των φαραώ!
 
Αυτά και άλλα πολλά που ως τώρα τα θεωρούσα αστεία, υπερβολές, γελοιότητες, σενάρια επιστημονικής φαντασίας ή θεωρίες συνομωσίας – όπως πχ ότι μας ψεκάζουν, ότι στους υπονόμους της ΝΥ κυκλοφορούν κροκόδειλοι και άλλα πολλά- μοιάζουν ξαφνικά τόσο κοντά στην πραγματοποίησή τους, τόσο κοντά στο να είναι αλήθεια, που δε μπορεί παρά στο ξεκίνημα αυτής της χρονιάς να αγριεύομαι και να φοβάμαι. 
 
Όταν ο Γιωργάκης Παπανδρέου αποφασίζει να κάνει κόμμα και υπάρχουν άνθρωποι που αυτό το παίρνουν σοβαρά, οτιδήποτε άλλο μου φαντάζει να ακουμπά την πυθαγόρεια λογική. Αν σκεφτώ δε σοβαρά ότι μπορεί και κάποιοι εκτός του στενού οικογενειακού του κύκλου – η γνωστή μαμά, τα γνωστά αδέλφια κλπ κλπ – να τον ψηφίσουν, τότε θέλω να μεταναστεύσω όχι από την Ελλάδα, ούτε καν από τη Γη, αλλά από το Γαλαξία – και δεν εννοώ το σούπερ μάρκετ.

Χρειάζεται πολύ θράσος ή μεγάλη βλακεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτά τα δύο δε μπορούν να συναντώνται στο ίδιο πρόσωπο, για να το κάνεις αυτό, αλλά χρειάζεται μόνο βλακεία για να το πάρεις όλο αυτό σοβαρά. Και κάποιοι το παίρνουν. Τώρα το μόνο που μένει είναι να δούμε κάτι ανάλογο κι από τον Κωστάκη, τον έτερο Καππαδόκη στο δρόμο προς την καταστροφή αυτής της χώρας. Στο κάτω κάτω ελεύθεροι κυκλοφορούν κι οι δυό, μες στη βουλή τα τελευταία χρόνια, αντί τουλάχιστον να έχουν αποσυρθεί όσο πιο διακριτικά γίνεται. Ο Κωστάκης βέβαια είναι λίγο πιο έξυπνος, ή προσπαθεί να μιμηθεί την «Σιωπή των Αμνών», που έκανε διάσημο το θείο του, αλλά ένα κόμμα με τους δύο τους θα είχε ένα ενδιαφέρον, σαν την ταινία «Ο Άμποτ και ο Κοστέλλο συναντούν το Φρανκενστάιν». 

 
Όχι, δε με φοβίζει, το επαναλαμβάνω και το λέω σοβαρά, τι λέει ο καθένας και τι δηλώνει πως θα κάνει, στο κάτω κάτω κι εγώ μπορώ να πω ότι είμαι ψηλός, ξανθός, με γαλαζοπράσσινα μάτια και θεληματικό πηγούνι. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι όταν αρχίζουν να σε παίρνουν σοβαρά. Εκεί τα πράγματα αγριεύουν. Γιατί, μέχρι τότε είναι το «ότι του φανεί του Λωλοστεφανή». Από κει και πέρα όμως, είναι η γνωστή ρήση του Μάνου Χατζιδάκι, πως, όταν δε σε τρομάζει πια το πρόσωπο του τέρατος, έχεις αρχίσει να του μοιάζεις.