Αιματοβαμμένος θρησκευτικός φανατισμός πλημμυρίζει τις ηδονοβλεπτικές αισθήσεις του παγκόσμιου ακροατηρίου, που χάσκει δέσμιο μιας απογοητευτικής βλακείας: της κραυγαλέας αντίφασης ενός θεού που δακρύζει σπαραξικάρδια για ειρήνη και ταυτόχρονα ευλογεί χαιρέκακα τα όπλα των πελατών του για να ‘ναι φονικότερα του συνήθους.
Τούτη την μεθοδευμένη ανοησία, ο «κοινός νους», όχι μόνο δεν την αποβάλει από τα χωράφια του αλλά αντίθετα την καλοδέχεται και την υπερασπίζεται μέχρι θανάτου. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός συνθέτει την ταυτότητα του εθελούσιου βλάκα, που αλαλάζει σαν ξαναμμένος πίθηκος το δόγμα του, αναδεύοντας τον αέρα με το ντουφέκι που του πρόσφερε η θεσμοποιημένη μαύρη αγορά των εξοπλισμών. Για έναν άλλο θεό, άλλοι, βαθιά αποβλακωμένοι από την πατριωτική θρησκοληψία τους, σπέρνουν θάνατο όπου γουστάρουν και εκ του ασφαλούς, πραγματοποιώντας τα χειρουργικά χτυπήματα των δολοφονικών drones.
Όπως η ιστορία έτσι και η ειδησεογραφία, μας διδάσκει ότι όταν η εξουσία θέλει να μακελέψει αποδοτικά για πάρτι της τον κόσμο, κατεβάζει θεούς στα πεδία των μαχών. Ο βλαξ μαχητής θα υπάρχει πάντα έτοιμος να χύσει αίμα –το δικό του ή άλλων- για τον θεό του, που εξ ουρανού του ψιθυρίζει σαρκαστικά «ειρήνη». Μεγαλοκληρικοί μετατρέπονται σε στρατηγούς και θρησκευτικά δόγματα μεταλλάσσονται σε πολεμικές στρατηγικές, έτσι ώστε να διαχειρίζονται το πλήθος των φανατικών πελατών τους.
Μήπως είναι καιρός να αναζητηθεί ένας τρόπος απαγκίστρωσης από το θεοκρατικό υποκατάστατο της υπαρξιστικής αγωνίας; Εφ’ όσον κανείς δεν διαφωνεί ότι οι θρησκείες αποτελούν ανεκτίμητα διαχειριστικά εργαλεία της εξουσίας, κι ότι τα θρησκευτικά δόγματα εύκολα αλλοιώνονται και μεταλλάσσονται σε στρατηγικές βίας, τότε η λογική απάντηση του κοινωνικού απελευθερωτικού ριζοσπαστισμού, είναι απλά η κατάργηση θεών και θρησκειών.
Η αθεΐα λοιπόν, αποκτά τούτο τον καιρό μια αξιοζήλευτη επικαιρότητα και δεν μπορεί παρά να προταθεί ως ο μοναδικός τρόπος αφοπλισμού του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Άλλωστε, οι κοινωνίες δεν κινδυνεύουν από την έλλειψη θεού, αλλά από την παρουσία του ανάμεσά τους: μέσα από τις ρωγμές που δημιουργεί η ιστορική μνήμη στο μπετό της συλλογικής λήθης, βλέπει κανείς στιγμές ειρηνικής και παραγωγικής συνύπαρξης ανθρώπων αδιάφορα θρησκείας, κάτι που η εξουσία το εκλαμβάνει ως απλή παρενέργεια της θεολογικής οντολογίας. Εφ’ όσον λοιπόν κανείς δεν μπορεί να προτείνει έναν αποδεκτό θεό της βίας, όλοι καταφεύγουν στο εγγενές δυναμικό της ανθρώπινης βλακείας για να παρακαμφθεί το φιλειρηνικό μειονέκτημα των θρησκειών.
Στο δυναμικό δηλαδή της συνειδητής βλακείας, που δίνει χώρο στους επικυρίαρχους να θεμελιώσουν την εξουσία τους πάνω στους άλλους. Όπως ο νεαρόςΕτιέν Ντε Λα Μποεσί παρότρυνε τους ανθρώπους της εποχής του (της εποχής του Κοπέρνικου) να απαλλαγούν από την εθελοδουλία τους ώστε οι επικυρίαρχοι απλάνα μην έχουν ποιόν να διατάζουν, έτσι και η τρέχουσα ειδησεογραφία παροτρύνει τους ανθρώπους να απαλλαγούν από την ανοησία της θρησκοληψίας, ώστε οι επικυρίαρχοι να μην έχουν ποιον να στείλουν να σφάξει ή να σφαχτεί.
Είναι σαν να αποχωρεί αδιάφορα ο κόσμος κάτω από τον άμβωνα, κι ο ιεροκήρυκας να μην έχει σε ποιόν να μιλήσει. Έτσι καταργούνται τα δεσμά και αφοπλίζονται τα χέρια: με την αδιαφορία απέναντι στους θεούς, που, στο κάτω-κάτω, κανείς δεν ξέρει αν υπάρχουν για να γελάσουν ή να θυμώσουν από σκίτσα σαν κι εκείνα του CharlieEbdo…