του Κώστα Εφήμερου
Ο Παναγιώτης είναι ένα μοναδικό δείγμα παλαιοκομματικού συνδικαλισμού. Δεν έχει ιδεολογικά προβλήματα. Μπορεί να συνεργαστεί και με τον διάβολο για το καλό του αγώνα, το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση συνάδει πάντα με το προσωπικό του συμφέρον. Έτσι δεν πέρασαν πολλά χρόνια από την μέρα που κρατώντας αγκαζέ τον Γιώργο Παπανδρέου περιφερόταν στον 3o όροφο του ραδιοφώνου και ζητούσε από τους εργαζόμενους να αφήσουν τη δουλειά τους προκειμένου να του κάνουν μια χειραψία. Το περιστατικό δεν ήταν πρωτοφανές. Ο Παναγιώτης είχε κατά καιρούς περιφέρει πολλούς πρωθυπουργούς και υπουργούς, πάντα για το καλό του αγώνα.
Όταν ο Σίμος Κεδίκογλου έριξε μαύρο στην δημόσια ραδιοτηλεόραση ο Παναγιώτης ήταν εκεί για να αναλάβει (χωρίς να του το ζητήσει κανείς) την πατρωνία της αξιοπρέπειας των εργαζομένων, κρατούσε άλλωστε τα κλειδιά για το ταμείο της ΠΟΣΠΕΡΤ. Ήταν μια ακόμη φορά που το δημόσιο συμφέρον ταυτιζόταν απόλυτα με το δικό του και ο Παναγιώτης είναι πολύ ευαίσθητο και ευσυγκίνητο παιδί. Έτσι όταν η Έλη Στάη προσήλθε στο ραδιομέγαρο για να κάνει κανονικά την εκπομπή της το βράδυ της 11ης Ιουνίου παρά το μαύρο ήταν πάλι αυτός που όρμησε αφρίζοντας στο στούντιο για να πετάξει έξω όποιον καλεσμένο θεωρούσε προδότη.
Κι όταν άρχισαν οι υπονομευτικές δραστηριότητες της κυβέρνησης με την ΔΤ και αργότερα τη ΝΕΡΙΤ ήταν και πάλι αυτός που ουρλιάζοντας και φωνάζοντας για το πώς «θα τους πηδήξει» όλους κατάφερε τελικά να δώσει ένα ακόμα επιχείρημα σε αυτούς που πρόδωσαν τον κοινό αγώνα.
Ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ που δεν εκφράζει πια παρά μόνο μια χούφτα ανθρώπους ήταν αυτός που φώναζε περισσότερο, που κατηγορούσε όλους τους αλληλέγγυους λέγοντας ψέματα ότι εκφράζουν συγκεκριμένα συμφέροντα ή ακόμα και ότι αμείβονταν από άλλα κέντρα, που έκοβε εκπομπές στον αέρα και που κατήγγειλε τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να προετοιμάσουν την επόμενη ημέρα.
Είναι ο ίδιος που δεν είχε φροντίσει να υπάρχει ούτε μια κάμερα στις 7 Νοεμβρίου του 2013 προκειμένου να μεταδοθεί η επίθεση των ΜΑΤ και που μέχρι και μια μέρα πριν ισχυριζόταν ότι κανείς δεν θα τολμούσε να τους διώξει από το Ραδιομέγαρο. Είναι, για να μη μακρηγορούμε, αυτός που μίκρυνε τον αγώνα, που έδιωξε το κοινό και τους ανθρώπους της ΕΡΤ, αυτός που δεν έκανε ποτέ πίσω γιατί το συμφέρον του ήταν φυσικά και το συμφερότερο για την ΕΡΤ.
Ο Παναγιώτης Καλφαγιάννης που του είχαν στο παρελθόν απαγγελθεί κακουργηματικές κατηγορίες για απάτη και για τις οποίες απαλάχθηκε (και όχι αθωώθηκε όπως ισχυρίζεται ο ίδιος) εξαιτίας της παραγραφής του αδικήματος μετά την μετατροπή σε πλημμέλημα είναι ο άνθρωπος που από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σχεδόν καθημερινά στο κτήριo της Βουλής (υπό ποια ιδιότητα άραγε;) προσπαθώντας να πείσει τη νέα ηγεσία να τον επαναφέρει στη θέση του. Γιατί φυσικά το συμφέρον της νέας ΕΡΤ ταυτίζεται και πάλι με το δικό του. Είναι αυτός που επισκέφτηκε το Μαξίμου ακόμα και χωρίς να έχει κλείσει ραντεβού και που όταν είδε ότι το νομοσχέδιο που κατατέθηκε σε διαβούλευση δεν του ταιριάζει άρχισε να απειλεί βουλευτές και υπουργούς «ότι θα πάει στη Νέα Δημοκρατία» (μακάρι να πάει).
Είναι τελικά αυτός που τώρα συνομιλεί με τους ανθρώπους που ενορχήστρωσαν την προδοσία του αγώνα προκειμένου να σχηματίσει ένα οποιοδήποτε μέσο πίεσης προκειμένου να πολεμήσει το νομοσχέδιο που κατατέθηκε και το οποίο εκπληρώνει σχεδόν όλα τα αιτήματα των εργαζομένων, εκτός φυσικά από τα δικά του.
Τώρα ο Παναγιώτης λέει ότι συνομιλεί μαζί τους προκειμένου να σχηματίσει μια συμμαχία με τους τεχνικούς προκειμένου να διεκδικήσουν περισσότερα χρήματα, πάνω από αυτά που θα πάρουν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Φαίνεται ότι τώρα που η κυβέρνηση για την οποία έλεγε σε όλους «γλυκοχαράζει ρε, κάντε υπομονή» δεν δείχνει διάθεση να διατηρήσει το παλαιοκομματικό εσωτερικό σύστημα των «ισορροπιών» ξαφνικά το δημόσιο συμφέρον άλλαξε, προσαρμοζόμενο σε αυτό του Παναγιώτη και πλέον ο νόμος δεν πρέπει να περάσει.
Ο Παναγιώτης Καλφαγιάννης είναι πολλά, αλλά δυστυχώς για τον ίδιο δεν είναι άλλα. Έτσι ο πρόεδρος δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνος και δεν διαπνέεται από καμία ιδεολογία. Και αν το τελευταίο δεν είναι κάτι ασυνήθιστο η έλλειψη εγκεφαλικών κυττάρων μπορεί να του δημιουργήσει αρκετά προβλήματα αφού στην παρούσα φάση, τώρα που οι εργαζόμενοι της ελεύθερης ΕΡΤ δικαιώνονται, οι φωνές και οι απειλές δεν έχουν κανέναν ουσιαστικό αντίκτυπο ενώ το θράσος του προκαλεί ακόμα και αυτούς που εργάζονται εντός του Ραδιομεγάρου.
Επί 17 μήνες ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ αρνήθηκε να συγκαλέσει συνέλευση των εργαζομένων φοβούμενος ότι θα αμφισβητηθεί η ηγεμονία του. Τώρα όμως που δεν θα έχει την δυνατότητα να διαλέγει αυτός την ημερήσια διάταξη πολλά μπορούν να αλλάξουν. Και ως άνθρωπος που έχει ζήσει από κοντά αυτή τη συγκλονιστική διαδικασία είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα αλλάξουν.