Με φοβίζουν αυτοί που αντιλαμβάνονται τα προηγούμενα σαράντα χρόνια ως …δεξιά παρένθεση.
Κι επειδή δεν είναι που μόνο αισθάνομαι, αλλά αρχίζω να αντιλαμβάνομαι δια του επιστητού, καθώς προσκομίζονται καθημερινά ρεάλια, εμφανίζονται τα άτιμα σαν κοκκινίλες αλλεργίας, μικρά γεγονότα, ολιγόλεκτες περιγραφές που προεικονίζουν έναν παράλληλο κόσμο ο οποίος βρίσκεται στις πρώτες στιγμές της γέννησής του. Δεν είναι μάλλον πολλά αλλά είναι πολύ ενοχλητικά. Ψίθυροι, στάσεις σώματος, κινήσεις μπαλέτου, μια επιδεξιότητα στην εκφορά του λόγου, λέξεις βγαλμένες από το άρρωστο συκώτι του παλιού συστήματος, μια καθωσπρέπεια ολίγον αμήχανη, εισέτι, λες και βρέθηκαν αίφνης μαυροπόδαροι σε απογευματινό τσάι αποικιοκράτη, παζαρέματα(;), ένα σκίρτημα κατανόησης προς την κρυφή αλλά ακαταμάχητη γοητεία της μπουρζουαζίας. Και, το χειρότερο, μια μορφή κυριλεδισμού σαν ανώδυνο τσίμπημα από διαρροή ρεύματος της τοστιέρας, που λίγο θέλει να σε κάνει να υποπέσεις στο σφάλμα να βάλεις κανονικά το βρεγμένο χέρι σε γυμνό καλώδιο υψηλής τάσης.
Δεν μιλώ για την διεθνή διπλωματία. Μιλώ σαφώς για την αβρότητα εσωτερικού, την συμμετοχή σε εκδηλώσεις, συλλογικά ή ατομικά γεύματα και δείπνα, τις ξακουστές πια τηλεοπτικές συμμετοχές, αυτά που σε άλλες στιγμές αποκαλούσαμε «διπλάρωμα», ή επιστημονικά, ξεδόντιασμα, είναι μανούλες σε κάτι τέτοια και μάλιστα στο μπαλαμούτι οι παλιοί πραιτοριανοί και οι ασώματες σουφραζέτες.
Δεν μιλώ για ευγένεια. Ευγένεια οφείλουμε στους θυμωμένους άνεργους, στο άγριο γουργούρισμα των πεινασμένων στομαχιών, στους θαλασσοπνιγμένους πρόσφυγες, στην απόγνωση των χιλιάδων νέων που μεταναστεύουν παίρνοντας μαζί τους ένα μεγάλο κομμάτι από το μέλλον της χώρας. Οι δυνατοί δεν έχουν χρεία της ευγένειάς μας. Γνωρίζουν μία μόνο γλώσσα και την ξέρουν καλά. Η ευγένεια γι αυτούς είναι αδυναμία. Δίνοντας ευγένεια εισπράττεις επιδέξια μεν αλλά παχυλή περιφρόνηση. Η αριστερά χρωστά και πρέπει, σε ευγένεια τουλάχιστον, να αποδώσει στους αδύναμους ένα μέρος, σε πρώτη φάση, των οφειλομένων. Οι δυνατοί δεν πρόκειται ποτέ να δώσουν, από αυτούς μόνο παίρνεις, γιατί είναι δυνατοί επειδή άρπαξαν.
Οι δυνατοί δεν συνομιλούν, κάνουν μπίζνες. Αν η αριστερά θέλει να μιλάει πρέπει να συναντιέται καθημερινά με το «αχ» των αποκλεισμένων. Χώρια που έχει να μαθαίνει, όλα τα άλλα είναι κενόσπουδη εκζήτηση.
Διότι, όπως ο Μάρκος Μέσκος το διατυπώνει, με την συνήθη ευστοχία του, «όταν σε αγαπούνε αποκτάς υπόσταση». (Συνηγορία Ποιήσεως, εκδ. Κίχλη, 2015) Και το θέμα είναι φυσικά απολύτως πολιτικό. Ποιοι θέλεις να σε αγαπάνε και πώς το διεκδικείς. Επειδή η αριστερή υπόσταση δύσκολα κατακτιέται και δυσκολότερα παραμένει, αλλά μη χαθεί και στο πρώτο σουαρέ.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 10:00-11:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected].