του Κωνσταντίνου Κοκόση (μέλους των 1101)
Το Σαββατοκύριακο τούτο, λοιπόν, μας βομβαρδίσαν (ο κρατικός μηχανισμός και τα φερέφωνά του, τα ΜΜΕ), όχι όπως κάνουν στη Συρία με βόμβες, αλλά με ειδήσεις τρόμου. Μας είπαν να μη βγούμε, να μη χρησιμοποιήσουμε τα ΜΜΜ, να κλειστούμε στην «ασφάλεια» του σπιτιού μας. Μάλιστα, τη Κυριακή η τρέλα έφτασε στο ζενίθ της καθώς μας είπαν να μην αναπαράγουμε ειδήσεις στα κοινωνικά δίκτυα γιατί προδίδουμε το έργο της αστυνομίας στους τρομοκράτες.
Φίλοι μου ακύρωσαν εξόδους, συνευρέσεις, φοβόυμενοι ότι θα «γίνει κάτι» (μάλιστα, με τούτο το γενικό όρο, τον οποίο ακούγαμε συνεχώς παντού αλλά κανείς δεν μπορούσε να προσδιορίσει!). Συνάδελφοι μου είπαν πως δε θα πάνε στη δουλειά Δευτέρα για τον ίδιο λόγο. Φίλοι και συγγενείς από Ελλάδα επικοινωνούσαν να μάθουν αν είμαι ασφαλής και «μα τι γίνεται επιτέλους εκεί?»
Το Σ/Κ μου λοιπόν έληξε με ένα φινάλε αντάξιο μιας χώρας που κατηγορήθηκε μια βδομάδα τώρα ότι δεν μπορόυσε να ελέγξει τους… να πω μετανάστες της; Να πω τρομοκράτες της; Να πώ μη-Ευρωπαίους; Να πω μη-λευκούς? Συνολικά 19 επιχειρήσεις με 16 συλλήψεις σε Βρυξέλλες- Λιέγη-Σαρλερουά. Έδειξε, λοιπόν, το Βέλγιο στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο εξάλειψε γρήγορα και αποτελεσματικά τρομοκρατικές κυψέλες στην επικράτειά της (εδώ αναρωτιέται κανείς πως αν αληθεύει, έπρεπε να πεθάνουν τόσα άτομα στο Παρίσι για να πιάσουν αυτά τα καθάρματα?).
Σε όλα αυτά με τρομάζει οτι κανείς, μα κανείς, δεν ενδιαφέρθηκε για τους συλληφθέντες «τρομοκράτες» (σύμφωνα με τη πηγή ονόματα δεν αναφέρονται παρά μόνο ο θείος εκ των ένα δραστών στο Σαιν Ντενί στη Γαλλία). Δηλαδή τους πήραν νύχτα (και μάλιστα έχοντας ζητήσει απο τα μίντια να τηρήσουν σιγή ιχθύος – τάχα για την ασφάλειά μας). Αυτούς τους ανθρώπους στο μυαλό μας τους βαφτίσαμε τρομοκράτες και άραγε δεν αξίζει να χάσουμε το χρόνο μας μαζί τους (αν αποκτήσουν πρόσωπο και όνομα κινδυνεύει να αποκτήσει ανθρωπιά η όλη επιχείρηση “καθαρισμού”). Προς Θεού, δε λέω πως δεν υπάρχει περίπτωση ένας, καπόιοι ή και όλοι να είναι τρομοκράτες, αλλά είχα την εντύπωση πως κάποιος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου – αυτό δεν είναι μάλιστα που μας χωρίζει από τους τρομοκράτες?
Μου θύμισε ένα ποίημα του πάστορα Martin Neimoller:
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…
Όλα τα παραπάνω όμως δεν είναι εκείνα που με ανησυχούν περισσότερο. Είναι το γεγονός πως φτάσαμε σε μια τέτοια κατάσταση να δεχόμαστε όλα τα παραπάνω ως λογικά και αναγκαία για να νιώσουμε ασφαλείς. Δηλαδή το επόμενο βήμα ποιο είναι… ο Μεγάλος Αδελφός του Όργουελ (μήπως είναι ήδη εδώ και δε το ξέρουμε ή δε θέλουμε να το παραδεχθούμε?).
Θα τελείωσω λοιπόν τούτα τα λόγια που ήθελα να μοιραστώ (καλύτερα να τα φωνάξω) με κάποιον με ένα ποίημα του Michael March από το φετινό Prague Writers' Festival που είχε σαν θέμα το φόβο:
The richness of fear―covers us in rags.
Fear―brought to life―through all possible vehicles.
Terrorism―divorce―water on Mars―unholy acts of materialism.
Fear―that drunken boat―drunken and sickening.