Με άρθρο του ο κ. Τόμσεν επιδιώκοντας να αντιστρέψει το «blame game», κάνει λόγο για δύσκολες πολιτικές αποφάσεις στις οποίες πρέπει να προχωρήσει η κυβέρνηση, για υπερ-γενναιόδωρες συντάξεις γερμανικών επιπέδων, ενώ εκτιμά ότι δεν θα δεχθεί χαμηλότερο στόχο πλεονασμάτων η ΕΕ. Ωστόσο, παράλληλα ζητεί συνδυασμό μεταρρυθμίσεων στο ασφαλιστικό με ελάφρυνση του χρέους και συγκεκριμμένα καλεί την Ευρωζώνη να κλείσει οριστικά το θέμα της ελάφρυνσης.
 
Ο Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τονίζει ότι η τελευταία εξαετία έδειξε ότι το εύρος και ο ρυθμός των μεταρρυθμίσεων που μπορεί να αποδεχτεί η Ελληνική κοινωνία δεν συνάδει με την πρώιμη βελτίωση της παραγωγικότητας και με τη βιώσιμη ανάπτυξη κι  έτσι, οι υποθέσεις ότι η Ελλάδα μπορεί απλά να ξεπεράσει το πρόβλημα του χρέους της χωρίς την ελάφρυνσή του δεν είναι αξιόπιστες.
 
Κάνοντας λόγο για περιορισμένη επιτυχία στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, επισημαίνει ότι οι μεταρρυθμίσεις στο  ασφαλιστικό δεν μπορούν να αποφευχθούν.
 
Ο ίδιος προσθέτει ότι «οι Έλληνες εξακολουθούν να συνταξιοδοτούνται πολύ πιο νωρίς από τους Γερμανούς, και ότι οι Γερμανία είναι πιο αποτελεσματική στην είσπραξη των ασφαλιστικών εισφορών. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Ελληνικός προϋπολογισμός χρειάζεται να μεταφέρει περίπου το 10% του ΑΕΠ για να καλύψει το μεγάλο κενό στο ασφαλιστικό σύστημα, σε σύγκριση με τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο που είναι 2,5 τοις εκατό.» Σύμφωνα με τον ίδιο «σαφώς, αυτό δεν είναι βιώσιμο».
 
Ο κ. Τόμσεν εκτιμώντας ότι η Ελλάδα «για να πετύχει τον φιλόδοξο μεσοπρόθεσμο στόχο της για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5 τοις εκατό του ΑΕΠ, θα πρέπει να πάρει μέτρα της τάξης περίπου του 4-5 τοις εκατό του ΑΕΠ. Δεν μπορούμε να δούμε πώς μπορεί να το πετύχει αυτό η Ελλάδα χωρίς σημαντικές εξοικονομήσεις στις συντάξεις» διερωτάται:
 
«Δεν μπορεί να προστατέψει τους συνταξιούχους κάνοντας περικοπές αλλού ή αυξάνοντας τους φορολογικούς συντελεστές; »
 
Σύμφωνα με τον Διευθυντή του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ, υπάρχει κάποιο περιθώριο για τα μέτρα αυτά, όμως είναι πολύ περιορισμένο. «Το μεγαλύτερο μέρος των άλλων δαπανών έχει ήδη κοπεί δραστικά στην προσπάθεια να προστατευτούν οι συντάξεις και οι κοινωνικές παροχές, ενώ η δυστοκία στη διεύρυνση της βάσης και στη βελτίωση της συμμόρφωσης έχει ήδη προκαλέσει μεγάλη εξάρτηση από υψηλούς φορολογικούς συντελεστές» επισημαίνει.