του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Επειδή ο Αλέξης Τσίπρας «πούλησε» στεγνά και στυγνά το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, εμείς δεν έπρεπε να ψηφίσουμε ΟΧΙ; Γιατί; Επειδή θα ήταν χαμένη ψήφος;
Από πότε ψηφίζουμε, όχι βάσει ιδεολογίας, αλλά βάσει του τι πρόκειται να κάνει ένας ηγέτης, μετά;
Και από πότε ψηφίζουμε βάσει του γεγονότος πως μία ψήφος είναι χαμένη ή… κερδισμένη; Είναι σαν να μας λέει ο Νίκος Μπογιόπουλος να μην ψηφίσουμε ΚΚΕ γιατί η ψήφος θα είναι, αναπόδραστα, χαμένη. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να πάρει εξουσία και, όπως αποδείχθηκε, δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε σχήμα εξουσίας. Επομένως;
Εμείς ψηφίσαμε ΟΧΙ και είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό. Ανεξαρτήτως αν ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχθηκε τραγικά κατώτερος των περιστάσεων.
Το ΚΚΕ δεν ψήφισε ΟΧΙ, το αντίθετο μάλιστα, ζήτησε να μην ψηφίσουμε ΟΧΙ (ούτε και ΝΑΙ βέβαια).
Η ιστορία λοιπόν το κατέγραψε: το ΚΚΕ απείχε από μία μεγαλειώδη και υπερήφανη αντίδραση του ελληνικού λαού. Απείχε, τελεία και παύλα.Απουσίαζε από μία πράξη αντίστασης.
Και απείχε και από την ιστορική εκείνη συγκέντρωση του ΟΧΙ, στις 3 Ιουλίου, στο Σύνταγμα. Τότε που εμείς ήμασταν στο Σύνταγμα (με ένα αίσθημα απελευθέρωσης) και οι φιλοευρωπαϊστές (sic), με τον Ρουβά, τον Αλιάγα και τη Δέσποινα Βανδή, στο Καλλιμάρμαρο.
Πάλι καλά να λέμε. Θα μπορούσε το ΠΑΜΕ να έχει οργανώσει τότε, όπως κάνει συνήθως, δική του συγκέντρωση στην Ομόνοια ενάντια στο ΟΧΙ και ενάντια στο ΝΑΙ. Τουλάχιστον, απέφυγε, τη γελοιοποίηση. Δεν είναι λίγο, να του το αναγνωρίσουμε…
*Η απάντηση αφορά άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλο που δημοσιεύτηκε στο ThePressProject