του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Ο Τσέ ήταν μόλις 39 χρονών και αντάλλαξε τη ζωή του με μια θέση της φωτογραφίας του σε αφίσα, σε όλα τα εφηβικά δωμάτια του κόσμου. Ο Κάστρο έφυγε προχθές στα ενενήντα του. Είχε παύσει προ πολλού να διαθέτει το φωτοστέφανο του τολμηρού επαναστάτη, είχε κριθεί και επικριθεί για τις πράξεις του, αλλά είχε επιβιώσει ακόμα και από τις εξακόσιες τόσες απόπειρες δολοφονίας -απ’ ότι λένε- των αμερικάνων εναντίον του.

Στα ενενήντα σου δε μπαίνεις πια στα εφηβικά δωμάτια ως αφίσα, ούτε οι νέοι ορκίζονται σε σένα. Σε κρίνει πια η ιστορία. Εκεί είναι η θέση σου. Δεν τον λένε έτσι τυχαία πανδαμάτορα…

Ακόμα τα πάθη είναι νωπά. Στη Φλώριδα οι Κουβανοί πανηγυρίζουν και στην Κούβα κλαίνε. Πόσων τα δάκρυα στη Κούβα είναι ειλικρινά και πόσων κροκοδείλια ή και εξαναγκασμένα, δεν το ξέρουμε. Όπως δεν ξέρουμε και την αυριανή μέρα της Κούβας. Τον Κάστρο όμως τον κρίνει η ιστορία. Σίγουρα δεν έμεινε μέχρι τέλους ο φοβερός επαναστάτης που ξεκίνησε. Σίγουρα βαρύνεται με πολλά. Μια θέση στην ιστορία του ανήκει. Αυτοί όμως που τον επικρίνουν, όχι άδικα σε πολλά, ξεχνούν είτε δεν ξέρουν τι ακριβώς ήταν ο Μπατίστα στη Κούβα πριν απ’ αυτόν