του Νίκου Μπογιόπουλου
«Δεν υπάρχει, σε πληροφορώ, δάκρυ πιο πικρό απ΄αυτό που χύνει η αδυναμία τη στιγμή που αποκτά συνείδηση του εαυτού της. Πιο πικρό και πιο λυτρωτικό».
«Υπάρχουν, θα μου πεις, και οι άλλοι που σταδιοδρομούν νεκροί εν ζωή. Τι νομίζεις; ΄Οτι πρώτη φορά στον άλλο κόσμο ερχόμαστε σε επαφή με πεθαμένους; Κούνια που σε κούναγε! Υπεύθυνες στατιστικές υπεύθυνων επιστημόνων έχουν αποφανθεί: στους δέκα ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά οι επτά είναι νεκροί (…). Απλώς, υποδύονται τους ζωντανούς».
«(…) η κοινή γνώμη πιστεύει ότι ο Αισχύλος έχει πεθάνει. Είναι αυτός λόγος να το πιστέψω κι εγώ; Εμείς με τον Αισχύλο τα λέμε καθημερινά. Και σε διαβεβαιώ ότι είναι μια χαρά. Ζει ο άνθρωπος και βασιλεύει.΄Οπως, λοιπόν, στην περίπτωση του Αισχύλου έτσι και στη δική σου, ένας μόνον δρόμος υπάρχει: να κλείσω τ΄αυτιά μου στις σειρήνες της βλακείας και να εμπιστευθώ τη διαίσθησή μου που μου λέει ότι πεθαμένοι μπορούν να θεωρηθούν μόνο όσοι έζησαν και ζουν ματαίως(…)».
«(…) η ζωή είναι μια δίκοπη προσφορά του θεού. Στη μία όψη, δώρο, ευλογία, στην άλλη, ανάθεμα, κατάρα. Ερχεσαι στον κόσμο και σε περιμένει στρωμένο το χαλί της βλακείας. Πώς το είπε ο άλλος; “Τίποτα δεν γεννά τόσο πολύ το αίσθημα της απεραντοσύνης όσο η ανθρώπινη βλακεία”».
«Είμαστε τόσο ανασφαλείς, παιδί μου, που αποζητούμε ανά πάσαν στιγμή την κατώτερη νοημοσύνη του περιβάλλοντος ως απόδειξη της υπεροχής μας».
«Σκοτωθήκαμε για ένα είμαστε ελεύθεροι, για να δικαιώσουμε τον Σίλλερ, που είχε πει, όπως ξέρεις, “ο άνθρωπος είναι ελεύθερος μόνον όταν παίζει”».
«Μπλαμπλαδίζουμε ασύστολα. Βράζουμε στο ζουμί της γλώσσας όπως αυτά τα άχρηστα υποκείμενα, οι πολιτικοί, οι ρήτορες, οι νομικοί… ΄Ολοι αυτοί που περιφέρουν σαν μοναδικό τίτλο ευγενείας το “τι ωραία που τα λέτε!” Σε όλους αυτούς, όπως και στους αθλίους συναδέλφους μου, τους καταχρηστικώς αποκαλουμένους και ηθοποιούς,, θα έπρεπε να επιβληθεί η ποινή της εξαετούς αναγκαστικής σιωπής- για να μην πω δεκαετούς»!
«Το θάρρος χρειάζεται για να κρατηθούν ζωντανές οι τύψεις. Για να μείνει ανοιχτή η πληγή των τύψεων. Μια ζωογόνος αιμορραγία. Ο άνθρωπος είναι οι τύψεις του. Εγώ που σου μιλώ είμαι οι τύψεις μου».
«Τέρμα, κύριε, με όλον αυτόν τον ναρκισσισμό των ψώνιων! Ο ένας ή θα γινόταν ηθοποιός ή θα΄κοβε τις φλέβες του! Ο άλλος ή θα γινόταν πρωθυπουργός, όπως ο μπαμπάς ή ο μπάρμπας του, ή θα κλεινόταν σε μοναστήρι! Κάντε με πρωθυπουργό για να μη με δείτε καλόγερο! Μωρέ, τι μας λες! Κανονικά θα έπρεπε πρωθυπουργοί και ηθοποιοί να απαγορεύεται να έχουν παιδιά! Μηδέν απογόνους! Μηδέν! Μεγάλη πηγή δεινών οι απόγονοι….. Ατρειδών, Λαβδακιδών…. όλων των ειδών! Απόγονοι: μάστιγα της ανθρωπότητας, η όγδοη πληγή του Φαραώ»!
«Τι τα θέλεις, παιδί μου, η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους θα έπρεπε να βασίζεται αποκλειστικά στην τύχη. Οταν η ιδιοτέλεια και τα μικροσυμφέροντα ρυθμίζουν την ένωση των γεννητόρων μία φυσική δύναμη, όπως είναι η αναπαραγωγή, μετατρέπεται σε λογιστική επιχείρηση. Καρπός αυτής της εγκληματικής εξέλιξης είναι η δυστυχία της ανθρωπότητας».
«Λαοί ολόκληροι δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι κάτω από το βάρος της καταγωγής τους. Της υποτιθέμενης, βεβαίως, βεβαίως…Υποπίπτουν στο αδίκημα, τι αδίκημα, φριχτό αμάρτημα που λέγεται πατραγαθία. “Ξέρεις εμένα τι έκανε ο μπαμπάς μου….”».
«Βεβαίως, πολλοί επλούτισαν, έκαναν περιουσίες εμπορευόμενοι την κλάψα. Πουλάει η κλάψα, πάντα πουλούσε! Και μάλιστα σ΄αυτήν τη χώρα… Οι Ελληνες περιμένουν να έρθει ο πόλεμος για να γελάσουν και το τέλος του για να κλάψουν»!
«Το μέλλον απασχολεί μόνον όσους έχουν παρελθόν…Πώς το είπες; Οι άνευ παρελθόντος άνθρωποι υπνωτίζονται από το παρόν και καταδικάζονται να γκρεμιστούν στο βάραθρο του μέλλοντος…».
«Να μην ξεχάσω τι; “Ουδείς δύναται να σώσει έναν λαό εναντίον της θελήσεώς του” (Λάο Τσε)».
Τα αποσπάσματα που προηγήθηκαν είναι από την παράσταση «Relax…Mynotis» που παρουσιάζεται από το «Θέατρο Τέχνης – Κάρολος Κουν», στην οδό Φρυνίχου, στην Πλάκα.
Πρόθεση του γράφοντος δεν είναι να κάνει κριτική Θεάτρου (με τι εργαλεία άλλωστε;).
Εκείνο που θέλουμε να μοιραστούμε με τον αναγνώστη είναι η πληροφορία – που την επιβεβαιώσαμε με όλες μας τις αισθήσεις – πως εκεί συντελείται ένα πολιτιστικό γεγονός!
Αν δείτε και ακούσετε αυτό που είδαμε και ακούσαμε εμείς, παρακολουθώντας την παράσταση, θα το διαπιστώσετε:
Το Θέατρο, όπως το υπηρετεί ένας πραγματικός «Ιππότης» του, ο μαγικός Βασίλης Παπαβασιλείου, έχει την ιδιότητα να μην μιλά μόνο στα μάτια και στα αυτιά, αλλά σε όλες τις αισθήσεις. Και στην αφή, όταν σου σηκώνεται η τρίχα, και στη γεύση όταν διαθέτεις ουρανίσκο για να δοκιμάσεις τη γλυκιά πίκρα των ιδεών, και στην όσφρηση όταν το Θέατρο εκπέμπει όλα τα «αρώματα» των ανθρώπων, των σχέσεών τους, της αναμέτρησής τους με τη Ιστορία και τελικά με τον εαυτό τους.
Δείτε αυτή την παράσταση. Δείτε την ερμηνεία και ακούστε τα λόγια του τεράστιου Βασίλη Παπαβασιλείου. Δείτε και παραδοθείτε στον εκπληκτικό συμπρωταγωνιστή, τον Γιάννο Περλέγκα. Δείτε τη!