Παρόντες όλοι σχεδόν από την πολιτική ηγεσία, καθώς και πρωθυπουργοί και άλλοι από προηγούμενες κυβερνήσεις, από την εποχή που ο Καραμανλής, σε μια από τις τόσες ωραίες και έξυπνες πράξεις που έκανε ως πρωθυπουργός, οδηγώντας την Ελλάδα τελικά στο γκρεμό, και κάνοντάς την αλά γαλλικά την τελευταία στιγμή, υπέγραψε μια σύμβαση μοναδική, στα παγκόσμια χρονικά, των δωρεών και των δωρητών. Ότι δηλαδή, εμείς θα τα φτιάξουμε και αν δε λειτουργήσουν όπως εμείς θέλουμε, θα ζητήσουμε τα λεφτά μας πίσω – γύρω στα 600 με 700.000.000 ευρώ. Και αυτό θα το αποφασίσουμε εμείς, οι άνθρωποι του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Το αν δηλαδή λειτουργήσει σωστά ή όχι.

Του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Στη συγκεκριμένη σύμβαση, για όσους δεν ξέρουν, έχουν εναντιωθεί πάρα πολλοί και πολύ σημαντικοί μάλιστα άνθρωποι από τον πνευματικό, καλλιτεχνικό, πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο. Άλλο αν δεν έχει βγει κανείς να μιλήσει δημοσίως. Και βέβαια το κατά πόσο περίμενε ο Σταύρος Νιάρχος να αρχίσει να επεμβαίνει στα πολιτιστικά πράγματα της χώρας, μέσω αυτής της δωρεάς, το έχουμε καταλάβει όλοι. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας.

Την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου λοιπόν, κατά την παράδοση, από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος προς το ελληνικό δημόσιο αυτού του «θαύματος οφθαλμών» ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του ιδρύματος, κύριος Δρακόπουλος, μπροστά σε όλη σχεδόν την πολιτική ηγεσία, βγήκε να πει, ανάμεσα σε άλλα, πως έχει λάβει πάρα πολλά e-mail από διάφορους προφανώς ανησυχούντες πολίτες, – ακόμα και δεκαπεντάχρονα απ’ ότι μου είπανε – που «μοιρολογούν» προκαταβολικά για το τι θα γίνει αυτό το αριστούργημα, όταν πέσει στα χέρια του ελληνικού δημοσίου!

Αν το πρόβλημα για όλες αυτές τις σουσούδες, ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας, είναι το τι θα γίνει αυτό το «αριστούργημα» όταν πάει στα χέρια του κράτους, και φύγει από τα χέρια του Ιδρύματος Νιάρχου, και ο πρόεδρος του διοικητικού του συμβουλίου έχει το απίστευτο θράσος να το λέει δημοσίως, τότε, γιατί δεν το κρατάει όλο αυτό το ίδιο το ίδρυμα, να μας αποδείξει, με τα λεφτά του, τι θα πει πολιτισμός και πώς λειτουργεί ένας τέτοιος χώρος σωστά;

Τα τελευταία 180 χρόνια, πάρα πολλοί πλούσιοι έλληνες, έχουν κάνει στη χώρα, δωρεές πολύ πολύ πιο σημαντικές από τη συγκεκριμένη του ιδρύματος Νιάρχος και δεν το έχουν κάνει και τόσο θέμα. Πιο κει, είναι το Ωνάσειο καρδιολογικό νοσοκομείο, που χάρισε το Ίδρυμα Ωνάσης στο κράτος, που είναι πολύ πιο σημαντικό σε μια χώρα με προβλήματα στην υγεία. Για να μην πούμε για την Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο, την Εθνική Βιβλιοθήκη, το Πολυτεχνείο, και … και… και… τόσες πολλές δωρεές, από ανθρώπους που δε βγήκαν να πουν τέτοια πράγματα, κατά την τελετή παράδοσης, ούτε έβαλαν τέτοιους όρους στη σύμβαση δωρεάς.

Κακώς η πολιτική ηγεσία δε σηκώθηκε να φύγει σύσσωμη μετά την ανάγνωση των συγκεκριμένων e-mail από τον κύριο Δρακόπουλο. Όπως και να ’χει εγώ θα περιμένω να δω συμπεριφορές του ιδρύματος από δω και πέρα. Πάντως κάποιος πρέπει να πει στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, πως λεφτά μπορεί να έχουν αλλά η δωρεά είναι σα να κάνεις κάπου ένα δώρο και ο τρόπος που κάνεις δώρο, δείχνει κατ’ αρχήν, αν έχεις ή όχι αγωγή- ακόμα κι αν το δώρο το κάνεις, σε εντελώς απολίτιστους ανθρώπους.

Όσο γι’ αυτούς που στείλανε τα συγκεκριμένα e-mail και «μοιρολογούν» για το μέλλον του χώρου τώρα που θα περάσει στα χέρια του κράτους, θα είχα να γράψω κάτι, αλλά οι στοιχειώδεις νόμοι περί τύπου, και μια στοιχειώδης αγωγή επίσης που έχω από το σπίτι μου, με εμποδίζουν.

Στο φινάλε, α, και ελπίζω βέβαια, όλη αυτή η αναφορά από τον κύριο Δρακόπουλο στα e-mail απελπισίας για το μέλλον των κτιρίων, να μην είναι τα προεόρτια για να ζητήσουν οι άνθρωποι του Νιάρχου τα λεφτά τους πίσω. Γιατί αν είναι κάτι τέτοιο, δεν έχουν καν το ταλέντο να κάνουν μια ίντριγκα της προκοπής…