Του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Ήταν μικρασιάτισα, επέζησε της καταστροφής της Σμύρνης, ήρθε στην Ελλάδα, και αγωνίστηκε όχι μόνο να σταθεί στα πόδια της, αλλά και με κάθε τρόπο, να διατηρήσει και να διαδώσει την μνήμη των χαμένων πατρίδων. Ήταν μία γλυκιά γυναίκα, αλλά με σιδερένια θέληση, που αγωνίστηκε ως την τελευταία στιγμή. Έγραψε και ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις της ζωής της, και με βάση αυτό το βιβλίο, ανέβηκε μία παράσταση, με τίτλο το όνομά της στο θέατρο Βεάκη. 

 
Όταν βέβαια ανεβαίνει ένα έργο στο θέατρο, με τίτλο το όνομα μιας γυναίκας, πρέπει να έχεις μια ισχυρή προσωπικότητα, και μια σπουδαία ηθοποιό, να παίξει αυτό το ρόλο, για να στηρίξει την παράσταση. Εδώ λοιπόν, έχουμε ζωντανή απόδειξη, πως ο σπουδαίος ηθοποιός, η λαμπερή προσωπικότητα, είναι αυτή που απλώνει το χέρι στο κοινό, και το κοινό μαγεύεται και ακολουθεί. Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη στο βασικό ρόλο, δίνει ίσως την ερμηνεία της ζωής της. Μια έτσι κι αλλιώς ξεχωριστή ηθοποιός, φτάνει σε ένα σημείο εδώ, να μην ερμηνεύει, ούτε καν να ενσαρκώνει, αλλά να σε πείθει, πως ΕΙΝΑΙ η Φιλιώ Χαϊδεμένου.

Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα, τραγικά και κωμικά μαζί, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, ερμηνεύει συνταρακτικά και συγχρόνως πιάνει μικρές λεπτομέρειες, ακόμη και με απλές κινήσεις των χεριών, και διηγούμενη τη ζωή της – δηλαδή τη ζωή της Χαϊδεμένου – σε κάνει μέτοχο και κοινωνό, των δοκιμασιών της. Δεν γίνεται καταθλιπτική, ακόμα και όταν διηγείται τραγικά πράγματα, ερμηνεύει με την απλότητα και τη σοφία των σημαντικών ανθρώπων, που όχι μόνο έζησαν πολλά, αλλά κατάφεραν αυτά όλα να τα κάνουν εμπειρία ζωής, και να μας τα μεταδώσουν. Είναι εμπειρία θεατρική, αλλά είναι και εμπειρία ζωής, το να απολαύσεις τη Φιλιώ Χαϊδεμένου – Δέσποινα Μπεμπεδέλη – ή τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη – Φιλιώ Χαϊδεμένου. Είναι η μαγεία του θεάτρου, η μαγεία της υψηλής τέχνης, η μαγεία της ζωής. 

 
Δίπλα της ο Ζαχαρίας Καρώνης στέκεται με σεβασμό και αξιοπρέπεια προσφέροντας κάθε τόσο την υπέροχη φωνή του, σε μια σειρά από τραγούδια εκείνης της εποχής. Μία μικρή ομάδα ηθοποιών συγχρόνως ερμηνεύουν κάποιες σκηνές δραματοποιημένες απ’ αυτά που διηγείται στο κοινό η Μπεμπεδέλη. Όλοι καλοί. Είναι εξαιρετικό όμως να βλέπεις τη Μπεμπεδέλη, με τι παιδική και νεανική διάθεση κάθε τόσο μπαίνει ανάμεσά τους και ερμηνεύει την ηρωίδα στα παλιά χρόνια της ζωής της. Βλέπεις μια κίνηση εικοσάχρονης κοπέλας και είναι να την καμαρώνεις. 
 
Η μεταφορά απ’ το βιβλίο στο θέατρο είναι απλή, χωρίς κάτι το ξεχωριστό, το σκηνικό επίσης είναι απλό, και η σκηνοθεσία του Βασίλη Εφταξόπουλου, έχει την εξυπνάδα να μην προσπαθεί να βγει μπροστά, που λένε. Αντίθετα με σεμνότητα στήνει μία παράσταση, τοποθετώντας στη μέση προνομιακά αυτή τη γυναίκα, ξέροντας προφανώς, πως αυτό είναι και το ατού της παράστασής του. Στήνει μία παράσταση βάζοντας μπροστά αυτό το φωτεινό ήλιο ερμηνείας, να την φωτίσει. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν υπερβολή. Στην πραγματικότητα το έργο λέγεται Φιλιώ Χαϊδεμένου και ο Βασίλης Εφταξόπουλος παίζει τα πάντα να κινούνται γύρω της και να την βοηθούν να φτάνει καλύτερα στον κόσμο. 
 
Δε χρειάζεται να είσαι μικρασιάτικης καταγωγής για να σ’ αρέσει και να συγκινηθείς. Αρκεί να έχεις στοιχειώδη ανθρωπιά. Είναι ένα ταξίδι στις περιπέτειες του 20ου αιώνα μέσα από την διήγηση μιας γυναίκας, κι αν σκεφτείς ότι αυτή η γυναίκα, μέχρι πρότινος ζούσε ανάμεσά μας, αυτό κάνει την παράσταση συνταρακτική.