του Glenn Greenwald στο The Intercept

Ενώ οι μαρτυρίες της την έκαναν ηρωίδα σε όλον τον κόσμο, παράλληλα η Μάνινγκ έχει γίνει πλέον ένα σύμβολο της ισότητας των ΛΟΑΤ και των δικαιωμάτων των τρανσέξουαλ με μια πράξη βαθιάς γενναιότητας που ταιριάζει με την μαρτυρία της, αν δεν την ξεπερνάει. Ανακοίνωσε την αλλαγή του φύλου της και απαίτησε την αξιοπρέπεια και τη θεραπεία την οποία είχε δικαίωμα να έχει, ενώ ήταν φυλακισμένη στη μέση μιας μεγάλης στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ, σε μια στρατιωτική φυλακή στο Φορντ Λέβενγουρθ του Κάνσας.

Από τη στιγμή που αποφυλακίστηκε, έχει γίνει μια δραστήρια και ειλικρινής υπέρμαχος των δικαιωμάτων των τρανς ανθρώπων. Έχει χρησιμοποιήσει τη θέση της ως αρθρογράφος του Guardian για να αναπτύξει ένα ευρύ φάσμα θέσεων, συμπεριλαμβανομένης της σύνταξης ενός προτεινόμενου νόμου για την παροχή προστασίας προς τους μάρτυρες δημοσίων συμφερόντων. Σίγουρα έχει μεγαλύτερη πολιτική εμπειρία και είναι πιο ακτιβίστρια από ό,τι πολλοί άλλοι υποψήφιοι της Γερουσίας που υποστηρίζονταν στο παρελθόν από το Δημοκρατικό κατεστημένο (ο Αλ Φράνκεν μου έρχεται στο μυαλό ως παράδειγμα). Εάν εκλεγεί, η Μάνινγκ θα γίνει η πρώτη τρανς γυναίκα και η νεότερη γυναίκα στη Γερουσία των ΗΠΑ.

Ο αντίπαλος της Μάνινγκ στο Δημοκρατικό κόμμα είναι ένας από τους πιο συμβατικούς, συνηθισμένους, προνομιούχους και μέτριους πολιτικούς στο αμερικανικό Κογκρέσο: ο Μπέντζαμιν Κάρντιν, ένας 74χρονος λευκός, ετεροφυλόφιλος άντρας που θέλει να κερδίσει την τρίτη εξάχρονη θητεία του στη Γερουσία. Η μακρόχρονη καριέρα του Κάρντιν ως πολιτικός έχει από την αρχή χαρακτηριστεί από αδικαιολόγητα προνόμια: για πρώτη φορά κέρδισε το εκλογικό γραφείο το 1966, όταν ο θείος του, Μάουρις Κάρντιν, εγκατέλειψε τη θέση του για να το κληροδοτήσει στον ανιψιό του, Μπέντζαμιν. Με αυτό το δυναστικό προνόμιο ως βάση του, έχει περάσει τα τελευταία 50 χρόνια αναρριχόμενος στην πολιτική του Μέριλαντ.

Ο Κάρντιν έχει παρουσιάσει τρομακτικά λίγα επιτεύγματα για να δικαιολογείται η θέση του στο Κογκρέσο για τόσα χρόνια. Μία από τις ελάχιστες διακρίσεις του είναι ότι έχει γίνει ένας από τους πιο αξιόπιστους και πιστούς υποστηρικτές της ατζέντας της Αμερικανοϊσραηλινής Επιτροπής Δημοσίων Υποθέσεων (AIPAC) και της ισραηλινής κυβέρνησης στη Γερουσία, αν όχι ο πιο πιστός. Το 2015, ενώθηκε με την Λίνσεϊ Γκράχαμ στην έναρξη της ετήσιας διάσκεψης της AIPAC, προκαλώντας τη νέοσυντηρητική αρθρογράφο Τζένιφερ Ρόμπιν να περηφανευτεί για το πόσο ίδιοι ακούγονταν.

Αλλά το επίτευγμα του Κάρντιν ήρθε πέρυσι όταν συνέταξε ένα νομοσχέδιο, το οποίο θα έκανε κακούργημα την υποστήριξη του μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ- ένα νομοσχέδιο που ήταν τόσο ξεκάθαρη επίθεση απέναντι στις βασικές ελευθερίες της Πρώτης Τροπολογίας, που η Αμερικανική Ένωση για τις Πολιτικές Ελευθερίες (ACLU) το κατήγγειλε αμέσως και πολλοί γερουσιαστές που είχαν υποστηρίξει το νομοσχέδιο του Κάρντιν (όπως η γερουσιάστρια Κίρστεν Γκίλιμπραντ) ανακοίνωσαν ότι αποσύρουν την υποστήριξή τους.

Παρ’ όλα αυτά, ή ίσως εξαιτίας αυτών, το Δημοκρατικό κατεστημένο δεν έχασε χρόνο κι άρχισε αμέσως να κοροϊδεύει και να καταγγείλει την προσπάθεια της Μάνινγκ να γίνει η πρώτη τρανς γυναίκα στη Γερουσία, και αμέσως παρατάχθηκαν για να στηρίξουν τον λευκό, ετεροφυλόφιλο άνδρα που είναι στην εξουσία για δεκαετίες. Για να καταστρέψουν την Μάνινγκ, πολλοί από αυτούς τους Δημοκρατικούς ξεκίνησαν με τη βασική τακτική που χρησιμοποιούν απροκάλυπτα πλέον εναντίον όσων θεωρούν πολιτικούς τους αντιπάλους: Την παρουσίασαν ως ένα εργαλείο του Κρεμλίνου, της οποίας η υποψηφιότητα είναι στην πραγματικότητα μια συγκεκαλυμμένη συνωμοσία που έγινε από τη Μόσχα.

Πρώτη στην εξάπλωση αυτής της προφανώς τρελής αλλά αποδεκτής στην Ουάσιγκτον θεωρίας συνωμοσίας ήταν η Νέερα Τάντεν, πρόεδρος της μεγαλύτερης ομάδας σκέψης του Δημοκρατικού Κόμματος στην Ουάσινγκτον. Χθες το βράδυ, η Τάντεν μετέδωσε ένα βάιραλ τουίτ, όπου υπονοούσε με έντονο ύφος- χωρίς καν να προσποιείται ότι είχε κάποιο ίχνος απόδειξης- ότι το Κρεμλίνο είχε σχεδιάσει την υποψηφιότητα της Μάνινγκ ως τιμωρία για τη σκληρή θέση του Κάρντιν απέναντι στη Ρωσία:

Αυτή η θεωρία συνωμοσίας πάει κόντρα στην ίδια τη θεωρία. Η ιδέα ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν κάθισε στο Κρεμλίνο, και επειδή ήταν εξοργισμένος με την έκθεση του Κάρντιν για τη Ρωσία, ανέπτυξε ένα απίστευτο σχέδιο για να απαλλαγεί από την τρομακτική τιμωρία για το Μέριλαντ- «ξέρω πώς να απαλλαγώ από τον Κάρντιν: Θα βάλω μια τρανς γυναίκα που είχε καταδικαστεί για διαρροή πληροφοριών εναντίον του!»- είναι πάρα πολύ ανόητη για να αξίζει κάθε παραπάνω γελοιοποίηση. Αλλά αυτό είναι το κλίμα στην Ουάσινγκτον: Καμία θεωρία συνωμοσίας δεν είναι υπερβολικά βλακώδης, υπερβολικά τρελή, τόσο αυταπόδεικτα γελοία για να μην την παίρνουν στα σοβαρά  οι υποστηρικτές της- αρκεί να εμπεριέχει κατηγορίες ότι κάποιος είναι συγκεκαλυμμένο εργαλείο του Κρεμλίνου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πρόεδρος της κορυφαίας Δημοκρατικής ομάδας σκέψης αισθάνεται ελεύθερη να διαδώσει αυτά τα συκοφαντικά σκουπίδια.

(Μια παρατήρηση: η σταθερή προσπάθεια της Τάντεν να κηλιδώσει όλους τους επικριτές της ως πράκτορες μιας ξένης δύναμης είναι ιδιαίτερα ειρωνική δεδομένου ότι η ομάδα σκέψης στην οποία προεδρεύει, το Κέντρο για την Αμερικανική Πρόοδο (Center for American Progress, CAP), αποκρύπτει την ταυτότητα πολλών από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες της, αλλά παραδέχεται ότι ένας από τους μεγαλύτερους χορηγούς του είναι ένα από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα στον κόσμο. Αν υπάρχει κάτι που να αξίζει τους υπαινιγμούς προδοσίας που αγαπά να διαδίδει η Τάντεν, αυτό είναι το Κέντρο το οποίο αυτή προεδρεύει:


Γιατί τόσοι καθεστωτικοί Δημοκρατικοί αποφάσισαν τόσο γρήγορα να στηρίξουν έναν λευκό, ετεροφυλόφιλο άνδρα πολιτικό, ο οποίος είναι γεμάτος με προνόμια, ενώ έβαλαν όλη την ενέργειά τους στο να αντιταθούν σε μια υποψήφιο που θα έγραφε ιστορία, με το να γίνει  η πρώτη τρανς γυναίκα που εκλέχθηκε στη Γερουσία των ΗΠΑ, προσπαθώντας να εμπνεύσει τους τρανς νέους σε όλο τον κόσμο και συμβάλλοντας στην εξάλειψη του στίγματος που τους κάνει τόσο ευάλωτους απέναντι σε διακρίσεις και βία;

Αποφάσισαν να το κάνουν αυτό κατά πάσα πιθανότητα επειδή βρίσκουν την κεντρική ιδεολογία και την πολιτική του Κάρντιν πιο ελκυστική από την πιο ριζοσπαστική πολιτική της Μάνινγκ και πιστεύουν ότι αυτό επισκιάζει την ιστορική αξία που μπορεί να έχει η υποψηφιότητα της Μάνινγκ. Έχουν προφανώς αποφασίσει να δώσουν προτεραιότητα στη δική τους κεντρική ιδεολογία παρά τη σημαντική ιδεολογία για το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την πρόοδο στην ισότητα των τρανς που θα εξασφαλίσει η νίκη της Μάνινγκ.
Θα μπορούσε σίγουρα κάποιος να ισχυριστεί ότι η ελευθερία που έδωσαν στους εαυτούς τους- να δώσουν προτεραιότητα στην ιδεολογία και την πολιτική παρά στην ταυτότητα- είναι λογική. Αλλά μπορούμε να αναρωτηθούμε αν σκοπεύουν να διατηρήσουν ένα μονοπώλιο στην ελευθερία αυτή ή να την δώσουν και σε άλλους.

Ενημέρωση: 16 Ιανουαρίου 2018

Οι καθεστωτικοί Δημοκρατικοί έχουν περάσει όλη την ημέρα κάνοντας επίθεση σε
αυτό το άρθρο με έναν ισχυρισμό: το να αναφέρω «μόνο» ένα παράδειγμα ενός Δημοκρατικού που παρουσίαζε την υποψηφιότητα της Μάνινγκ ως σχέδιο του Κρεμλίνου- την πρόεδρο του CAP, Νέερα Τάντεν- κάνει αβάσιμο τον ισχυρισμό ότι υπάρχει μια «εκστρατεία» συκοφαντίας κατά της Μάνινγκ από τους κεντρώους Δημοκρατικούς. Αξίζει να τονίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με αυτόν τον ισχυρισμό:

  1. Η ιδέα ότι η Τάντεν είναι απλώς ένα τυχαίο άτομο που βρήκα από το τουίτερ, οι απόψεις της οποίας είναι άσχετες με την πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος- όταν στην πραγματικότητα είναι η πρόεδρος της μεγαλύτερης και πιο σημαντικής ομάδας σκέψης του Δημοκρατικού κόμματος στην Ουάσινγκτον (γι’ αυτό την ανέφερα) είναι πραγματικά αρκετά αστείο.
  2. Αυτή η ένσταση είναι εντελώς δευτερεύουσα μπροστά στο πραγματικό θέμα αυτού του άρθρου, το οποίο είναι ο εξαιρετικά ασυνεπής και ιδιοτελής τρόπος με τον οποίο οι κεντρώοι Δημοκρατικοί χρησιμοποιούν πολιτικές ταυτότητας: δίνουν την ελευθερία στους εαυτούς τους να υποστηρίξουν τους μεγάλης ηλικίας, ετεροφυλόφιλους, λευκούς άνδρες εις βάρος των πρωτοπόρων υποψηφίων μειονοτήτων (βλέπε τη ρητορική των υποστηρικτών της Χίλαρι Κλίντον στο Δημοκρατικό κόμμα του 2016 για τα μισογυνιστικά, κακόβουλα κίνητρα των υποστηρικτών του Μπέρνι Σάντερς για το πώς λειτουργεί αυτό).
  3. Το γεγονός ότι ανέφερα «μόνο» την Τάντεν δεν σημαίνει ότι ήταν η μόνη που διέδωσε αυτήν την ανόητη θεωρία συνωμοσίας του Κρεμλίνου σχετικά με την υποψηφιότητα της Μάνινγκ. Ο ισχυρισμός αυτός βρισκόταν σε όλο το τουίτερ. Αναδημοσιεύτηκε στο τουίτερ χιλιάδες φορές. Προφανώς δεν μπορούσα να καταγράψω όλες τις περιπτώσεις σε ένα μόνο άρθρο, οπότε επέλεξα την πιο σημαντική. Αλλά για εκείνους που χρειάζονται να δουν περισσότερα, υπάρχουν αρκετά, ξεκινώντας από αυτόν τον πρώην υπεύθυνο της εκστρατείας της Κλίντον:


Έπειτα, έχουμε αυτήν, μια από τις αγαπημένες «ειδικές» των Μέσων που έχει εμμονή με τη Ρωσία:

Μετά, έχουμε μια από τις πιο αγαπημένες προσωπικότητες του δικτύου MSNBC #Resistance, που συμβάλλει στην εξάπλωση της ίδιας θεωρία συνωμοσίας όπως αυτή που αναδημοσίευσε στο τουίτερ η Τάντεν:

Και επίσης έχουμε αυτό από την πρώην παρουσιάστρια του RT, που τιμάται κατά πολύ στους κύκλους του Δημοκρατικού Κόμματος επειδή εγκατέλειψε το δίκτυο:

Θα μπορούσα να ξοδέψω κυριολεκτικά το υπόλοιπο βράδυ παραθέτοντας παραδείγματα από σημαντικούς λογαριασμούς που – μέσα σε 24 ώρες από την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της Μάνινγκ – προσπάθησαν να συνδέσουν την εκστρατεία της με το Κρεμλίνο. Ακόμη και αν ήταν «μόνο» η επικεφαλής του Κέντρου Αμερικανικής Προόδου, αυτό θα δικαιολογούσε αυτό το άρθρο, αλλά σαφώς, ήταν πολύ πιο διαδεδομένο και συντονισμένο.

Και μόνο για να υπογραμμίσω το θέμα ξανά: Το ζήτημα αυτό είναι εντελώς δευτερεύον με το πρωταρχικό θέμα του άρθρου, το οποίο αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι κεντρώοι Δημοκρατικοί εκμεταλλεύονται την πολιτική ταυτότητας όταν τους ταιριάζει, αλλά στη συνέχεια αισθάνονται ελεύθεροι να κρατήσουν τους ηλικιωμένους, λευκούς, ετεροφυλόφιλους άνδρες στην εξουσία εις βάρος των περιθωριοποιημένων υποψηφίων της μειοψηφίας, όπως η Μάνινγκ.