Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Antropol
Η διαμάχη για την ονομασία είναι από τις πιο γελοίες πολιτικές διαφωνίες που είχε ποτέ αυτή η χώρα. Κατά τα τελευταία 27 χρόνια, παρά την μετάβαση, τις μεγάλης κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις, την εξουθένωση του λαού και την εγκληματική συμπεριφορά της προηγούμενης δεξιάς κυβέρνησης για 11 χρόνια, με τον συνασπισμό των VMRO-DPMNE, η διαμάχη για το ονοματολογικό και το ερώτημα για την εθνική ταυτότητα και τη μακεδονική εθνότητα παρέμεινε κεντρική.
Η προηγούμενη κυβέρνηση φλέρταρε με αυτό το ζήτημα με μεγάλη επιδεξιότητα. Όποτε εμφανιζόταν ένα πρόβλημα ή αισθανόταν ότι απειλείται, επικαλούνταν το ζήτημα της ονομασίας, χτίζοντας σταδιακά μία ταυτότητα γύρω από τον μύθο ότι αυτό το έθνος είναι ο μοναδικός απευθείας απόγονος του Μέγα Αλέξανδρου, ενώ ταυτοχρόνως αρνιόταν απολύτως την ιστορία των σλάβων (Για τους οποίους διέσπειραν ένα υπονομευτικό ψεύδος, αμφισβητώντας εξαρχής την ύπαρξή τους) και αγνοώντας το γεγονός ότι η ιδέα του έθνους δεν υπάρχει εδώ και 25 αιώνες, αλλά είναι πρόσφατη, και έτσι θα ήταν αδύνατο το μακεδονικό έθνος να είναι αρχαίο.
Με παρόμοιο τρόπο χρησιμοποίησε το ζήτημα της ονομασίας και η ελληνική κυβέρνηση. Επινοώντας μία Μακεδονία (ΠΓΔΜ) η οποία επιδιώκει να καταλάβει κομμάτια της Βόρειας Ελλάδας (εκείνα τα οποία ανήκουν στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας και στα οποία στηρίζεται η όλη διαμάχη) δημιούργησαν ισχυρές ξενοφοβικές τάσεις στον ελληνικό λαό. Η ξενοφοβία αυτή κλιμακώθηκε προσφάτως με διαδηλώσεις σχεδόν ναζιστικές. (Αυτό συμβαίνει επίσης και στη Μακεδονία, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα). Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες είναι ναζιστές ή φλερτάρουν με τον ναζισμό, η πλειοψηφία δεν είναι.
Βεβαίως η αλλαγή του ονόματος μιας χώρας εξαιτίας του εκβιασμού μιας άλλης χώρας συνιστά γελοιότητα. Ωστόσο, και στις δύο χώρες, το ζήτημα της ονομασίας είναι και πάλι σημαντικό, θέτοντας το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας στο επίκεντρο.
Είναι φανερό πως υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση που βασίζεται στο φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την εθνική ή εθνοτική και θρησκευτική ταυτότητα. Ωστόσο, αν κανείς την τονίσει υπερβολικά, είναι εύκολο να ξεχάσει αυτό που είναι κοινό σε όλες αυτές τις μορφές της καταπίεσης και εκμετάλλευσης: την ταξική θέση που έχουμε ως εργαζόμενοι. Όλες αυτές οι μορφές εκμετάλλευσης συνιστούν εκμετάλλευση ταξική, διότι μόνο οι εργαζόμενοι καταπιέζονται, όποια κι αν είναι η καταπίεση με βάση την ταυτότητα, για την οποίαν μιλάμε. Πάντα η γυναίκα εργαζόμενη πληρώνεται λιγότερο, όχι η γυναίκα που είναι αφεντικό. Πάντα οι Ρομά εργαζόμενοι απολύονται και αγωνίζονται να επιβιώσουν, όχι τα Ρομά αφεντικά. Στο τέλος τα αφεντικά στη Μακεδονία και την Ελλάδα είναι αυτοί που εμμέσως κερδίζουν από διαφωνίες σαν αυτήν και οι Μακεδόνες και Έλληνες εργαζόμενοι αυτοί που χάνουν. Το αφεντικό έχει επιλογή, ενώ ο εργαζόμενος είναι αυτός που υποτάσσεται στη βούληση του/της, ανεξαρτήτως ταυτότητας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ενώ «δεν παραδίδουμε το όνομα», δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε τον θυμό που μας προκαλείται όταν καταπιεζόμαστε ως εργαζόμενοι. Ακόμη και αν καταφέρουμε να νικήσουμε την εθνική και εθνοτική καταπίεση, κάποια μέρα θα εκδηλωθεί με βάση μία διαφορετική ταυτότητα. Οι εργαζόμενοι θα είναι πάντα εργαζόμενοι, όσο θα υπάρχουν αφεντικά για να τους εκμεταλλεύονται και το θύμα της ταξικής εκμετάλλευσης δεν μπορεί να διεκδικήσει τα εθνικά ή πολιτισμικά του δικαιώματα. Μόνο χρησιμοποιώντας τον θυμό που δημιουργείται από την εκμετάλλευση για λόγους ταυτότητας εναντίον της ταξικής εκμετάλλευσης, θα μπορέσουμε να εξαφανίσουμε όλες τις μορφές εκμετάλλευσης με βάση την ταυτότητα μία για πάντα.
*Το Antopol είναι ένα μη κερδοσκοπικό αριστερό ενημερωτικό μέσο που επιχειρεί να καλύψει την καθημερινή ειδησεογραφία από μία αριστερή, μαρξιστική οπτική γωνία, η οποία απουσιάζει από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, καθώς επίσης και να φέρνει το κοινό σε επαφή με αριστερή βιβλιογραφία και αρθρογραφία. Ξεκίνησε στις 9 Μαΐου του 2017 από μία μικρή συντακτική ομάδα πέντε ατόμων.