«Οι ριζοσπαστικές αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης πρέπει να δώσουμε τις δικές μας εξηγήσεις για τα αίτια της κρίσης αλλά και για τις προτεραιότητες της επόμενης μέρας αν θέλουμε να ηγεμονεύσουμε σε αυτόν τον ανταγωνισμό», δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας στη διήμερη Διεθνή Συνάντηση του «Προοδευτικού Φόρουμ: Ενώνοντας τις δυνάμεις για μια άλλη Ευρώπη».
Είναι η αμήχανη στιγμή που σπας το κεφάλι σου για να παντρέψεις τις «ριζοσπαστικές αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης» με «τις προτεραιότητες της επόμενης μέρας». Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο πολύπλοκο να ερμηνεύσεις την γραμμή της κυβέρνησης και των στελεχών της. Η φράση – κλειδί είναι: Ευρωπαϊκές αξίες.
Οι αξίες που φέρνουν αέρα πολιτισμού από το Ευρωκοινοβούλιο, από τα Eurogroup και από τις Συνόδους Κορυφής. Εκεί που «γίνονται διεργασίες σε διπλωματικό επίπεδο». Εκεί δίνει τις μάχες της η «αριστερή» κυβέρνηση. Εκεί που δεν μπορεί να την φτάσει η αριστεία των σκανδάλων, των μιζών και του ακροδεξιού βούρκου, γιατί όσο και να προσπαθεί δεν θα μπορέσει ποτέ να ντυθεί με τον μανδύα αυτού που δίνει μάχες υπέρ του λαού. Ούτε θα μπορέσει να καπηλευτεί τις ανησυχίες της λαϊκής μάζας που αγωνιά για κάτι διαφορετικό, κάτι που κάνει εδώ και χρόνια με αξιοζήλευτο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Για μας ήταν συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να πάρει η κρίση του καπιταλισμού τη συγκεκριμένη μορφή που πήρε στην Ευρώπη. Επιλογές με το ιδεολογικό και ταξικό αποτύπωμα των νεοφιλελεύθερων συντηρητικών δυνάμεων, οι οποίες αναδείχθηκαν σε κυρίαρχο πόλο πανευρωπαϊκά, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '90» είπε ο Αλέξης Τσίπρας και μετέφρασε την λογική των μνημονίων, που κάποτε θα έσκιζε. Αμηχανία… Ο Τσίπρας περιγράφει την πολιτική που ο ίδιος ακολουθεί, κατακρίνοντας την.
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, δήλωσε ιδιαίτερα προβληματισμένος, βλέποντας «τα κράτη μέλη της Ένωσης, κυρίως της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, να αγνοούν τις αρχές και τις συμφωνίες της και να ορθώνουν τείχη και φράχτες, απέναντι στους κυνηγημένους του πολέμου και της τρομοκρατίας, που ψάχνουν καταφύγιο και μια νέα ζωή στις χώρες της Ευρώπης».
Εύστοχη τοποθέτηση. Ο ακροδεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός Ορμπάν που χτίζει τείχη – υπερπαραγωγές (ενώ ο λαός της Ουγγαρίας πεινάει), η ακροδεξιά κυβέρνηση της Αυστρίας και το golden boy των γαλλικών τραπεζών που ακούει στο όνομα Μακρόν (ο οποίος εκλέχθηκε υπό τον φόβο του να μην γίνει πρόεδρος η επίσης ακροδεξιά Λεπέν), έχουν δύο κοινά: Λατρεύουν τα χρήματα της Ένωσης (στην ουσία των φορολογούμενων του κάθε κράτους – μέλους) και μισούν τους πρόσφυγες που προσπαθούν να γλιτώσουν τη ζωή τους από πολέμους στους οποίους συμμετέχει η ίδια η ΕΕ.
Αυτοί είναι ορισμένοι από τους συμμάχους της «αριστερής» ελληνικής κυβέρνησης. Κατά τα άλλα υπάρχουν πολλοί ακόμη «σύμμαχοι» που βλέπουν μωρά να πνίγονται στο Αιγαίο και ανθρώπους να δίνουν όλη τους την περιουσία για να περάσουν στα ελληνικά hot spots της επαγγελίας. Την υπογραφή για το αλισβερίσι ψυχών ανάμεσα σε ΕΕ και Τουρκία την έβαλε η σημερινή κυβέρνηση, (χωρίς να υπάρχει αμφιβολία ότι οι προκάτοχοι της θα είχαν υπογράψει με χέρια και πόδια) γιατί μόνο έτσι μπορείς να είσαι στο club της αριστείας.
Κινούμενος στο πλαίσιο που τον βολεύει, αυτό της ΕΕ όπου οι πολιτικές λιτότητας λειαίνουν τις γωνίες ανάμεσα στις «αντίπαλες» παρατάξεις, ο Τσίπρας προσπάθησε να στριμώξει τις «δημοκρατικές» επιλογές. «Δεν χωρά αμφισβήτηση ότι στον εν εξελίξει πολιτικό ανταγωνισμό, δεν μπορούν να υπάρξουν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο συντηρητικό και το προοδευτικό στρατόπεδο σε επίπεδο Ευρώπης. Οι ανοιχτές προκλήσεις για την επόμενη μέρα, εξάλλου, δεν το επιτρέπουν. Τώρα είναι η ώρα που η κάθε πολιτική δύναμη καλείται να πάρει στρατηγικές αποφάσεις».
Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο πρωθυπουργός, η κάθε πολιτική δύναμη καλείται να πάρει στρατηγικές αποφάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει τις αποφάσεις του εδώ και χρόνια. Ακόμα και όταν θέλησαν να περάσουν την εικόνα πως η Γερμανία μπορεί να αλλάξει την σφιχτή δημοσιονομική πολιτική της επειδή θα έπαιρνε το υπουργείο Οικονομικών το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, διαψεύστηκαν άμεσα.
Οι «αποστάσεις ανάμεσα στο συντηρητικό και το προοδευτικό στρατόπεδο σε επίπεδο Ευρώπης», είναι αποστάσεις ανύπαρκτες. Ας τεθεί ένα μικρό αλλά χειροπιαστό παράδειγμα: Στους πλειστηριασμούς της επόμενης Τετάρτης που θα βγει το σπίτι βιοπαλαιστή στα νύχια των κορακιών, οι Συντηρητικοί (κόμματα που χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια) θα λένε πως αυτός είναι ο νόμος της αγοράς και οι «Προοδευτικοί» θα ισχυρίζονται πως μια οικογένεια πετάχτηκε στο δρόμο για να δυναμώσει η όποια τράπεζα (την οποία έχει αναχρηματοδοτήσει με μισθούς αυτός που χάνει το σπίτι του) για να δώσει μετά δάνειο στον γιο ή την κόρη της οικογένειας που έχει χάσει το σπίτι, προκειμένου να αγοράσουν σπίτι και να συντηρούν όλη την οικογένεια.
Ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε την ΕΕ να αναλογιστεί το μέλλον της. Η ΕΕ με τη σειρά της κλείνει το μάτι σε ολιγάρχες και στην «αριστεία» της Ευρώπης, που ζυγίζουν διπλά και τριπλά τη θέση τους, αναλογιζόμενοι τις εξελίξεις στη διεθνή σκακιέρα. Το να πέσει ο Βασιλιάς φαντάζει δύσκολο. Τα πιόνια είναι αυτά που κρίνουν πολλές φορές το παιχνίδι, καθώς θυσιάζονται για τα στρατηγικά ανοίγματα και τη θέση στη σκακιέρα. Στην πραγματική ζωή τα «πιόνια» μπορούν να ελεγχθούν , αλλά οι συνεχόμενες άστοχες κινήσεις μπορούν να αλλάξουν τους συσχετισμούς. Σε αντίθεση με το σκάκι, στην πραγματική ζωή τα «πιόνια» μπορούν να πάρουν αποφάσεις.