Δημοσιεύτηκε στο The Intercept.

Αυτή ήταν η ερώτηση που έθεσα στον Γάλλο φιλόσοφο, συγγραφέα και υπερασπιστή του φιλελεύθερου (ή ανθρωπιστικού) παρεμβατισμού, Bernarnd-Henri Levy, στη συνέντευξη στο αγγλόφωνο Al Jazeera στην εκπομπή “Head to Head” το 2013.

Ο συνήθως ευφραδής Levy προσπάθησε να απαντήσει στην ερώτηση. Η κατάσταση στην Παλαιστίνη «δεν είναι η ίδια» όπως στη Συρία και «δεν έχεις όλο το καλό στη μια πλευρά και όλο το κακό στην άλλη», είπε ο Levy, που κάποτε δήλωσε σχετικά με τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (Israeli Defense Forces) ή IDF, ότι δεν είχε «ξαναδεί ποτέ έναν τόσο δημοκρατικό στρατό, που θέτει στον εαυτό του τόσα πολλά ηθικά ερωτήματα».

Δεν μπορούσα να μη θυμηθώ τη συζήτησή μου με τον φιλόσοφο που είναι γνωστός ως «BHL» το περασμένο Σαββατοκύριακο, καθώς παρακολουθούσα φρικιαστικές εικόνες άοπλων Παλαιστίνιων διαδηλωτών στα σύνορα της Γάζας να πυροβολούνται στην πλάτη από τον «δημοκρατικό στρατό» του Ισραήλ. Πόσα «ηθικά ερωτήματα» έθεσαν στον εαυτό τους αυτοί οι Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές, αναρωτιέμαι, πριν σκοτώσουν πρόσφυγες από τη Γάζα που τόλμησαν να απαιτήσουν την επιστροφή στα σπίτια τους μέσα στην Πράσινη Γραμμή;

Την Παρασκευή, ο IDF πυροβόλησε τον εκπληκτικό αριθμό των 773 ανθρώπων με πραγματικά πυρά, σκοτώνοντας 17 από αυτούς. Παρόλ’ αυτά, ένας εκπρόσωπος του IDF περηφανεύτηκε ότι τα ισραηλινά στρατεύματα «έφτασαν προετοιμασμένα» και «όλα ήταν ακριβή. …Γνωρίζουμε πού έπεσε η κάθε σφαίρα».  Το Σάββατο, o φιλοπόλεμος υπουργός άμυνας του Ισραήλ, Avigdor Lieberman, απέρριψε ανοιχτά τις εκκλήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Εθνών για ανεξάρτητη έρευνα της βίας και επέμεινε ότι «οι στρατιώτες μας αξίζουν συγχαρητήρια».

Για να το ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν: τα ισραηλινά στρατεύματα θα συνεχίσουν να δολοφονούν και να σακατεύουν Παλαιστίνιους ενώ η ισραηλινή κυβέρνηση εγγυάται ότι δεν θα υπάρχουν συνέπειες για τις πράξεις τους.

Οπότε, πού είναι η κατακραυγή των παρεμβατικών φιλελεύθερων της Δύσης; Πού είναι ο BHL, όταν οι Παλαιστίνιοι πυροβολούνται και τραυματίζονται κατά εκατοντάδες το 2018;

Πού είναι το κάλεσμα από τον πρώην πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Tony Blair, του οποίου ο λόγος το 1999 στο Σικάγο όταν υπερασπιζόταν την ιδέα ενός «απλού πολέμου» και ενός «δόγματος της διεθνούς κοινότητας» έγινε ένα κείμενο αναφοράς για φιλελεύθερους παρεμβατικούς, για μια ζώνη απαγορευμένων πτήσεων πάνω από την Γάζα; Γιατί ένας προσκεκλημένος ομιλητής στην κηδεία του Ariel Sharon δεν έχει να πει τίποτα για τον αυξανόμενο αριθμό κηδειών Παλαιστινίων;

Πού είναι το ηθικό ξέσπασμα από την πρώην πρέσβη των Η.Π.Α. στα Ηνωμένα Έθνη, Samantha Power, την διάσημη υπέρμαχο του παρεμβατισμού, βραβευμένη συγγραφέα με το βραβείο Pulitzer του βιβλίου «A problem from Hell», το οποίο καταδίκασε την αδράνεια των Η.Π.Α στην Ρουάντα απέναντι στον τρομακτικό αριθμό των άμαχων Παλαιστινίων που πυροβολήθηκαν, σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν τις τελευταίες μέρες; Πώς βρίσκει χρόνο να κάνει retweet μια φωτογραφία ενός ελέφαντα και ενός μικρού λιονταριού, αλλά δεν βρίσκει χρόνο για να κάνει μια δήλωση για τη βία στη Γάζα;

Πού είναι η απαίτηση από τον Καναδό ακαδημαϊκό που έγινε πολιτικός Michael Ignatieff, που ήταν μια από τις πιο δυνατές φωνές υπέρ του υποτιθέμενου δόγματος «έχουμε ευθύνη να προστατέψουμε», για να αναπτυχθούν στις κατειλημμένες περιοχές στρατεύματα που θα διατηρήσουν την ειρήνη;

Πού είναι τα δικαίως θυμωμένα άρθρα γνώμης από τον Nicholas Kristof των New York Times, ή του Richard Cohen της Washington Post, ή του David Aaronovitch των Times του Λονδίνου, να απαιτούν σαφή δράση εναντίον των καταπατητών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του IDF;

Και πού είναι η έκκληση της πρώην Γραμματέα των Ηνωμένων Πολιτειών και πρωθιέρειας του δόγματος του παρεμβατισμού Madeleine Albright για τις χρηματοοικονομικές κυρώσεις εναντίον του κράτους του Ισραήλ; για ένα εμπάργκο όπλων; Για τις ταξιδιωτικές απαγορεύσεις του πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu, του Υπουργού Άμυνας Lieberman και τον Αρχηγό Επιτελείου του IDF Αντιστράτηγο Gadi Eizenkot;

Η σιωπή τους είναι εκκωφαντική – και εύγλωττη. Οι Παλαιστίνιοι, φαίνεται, έχουν απανθρωποποιηθεί τόσο, που δεν αξίζουν μια ανθρωπιστική παρέμβαση, το αίμα τους είναι φτηνό, τα δεινά τους είναι άνευ σημασίας και, ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, οι δολοφόνοι τους είναι φίλοι μας.

Ωστόσο, θα έπρεπε όντως όλα αυτά να μας προκαλούν έκπληξη; Σε τελική ανάλυση, δεν είναι η πρώτη φορά που μέλη της φιλελεύθερης ταξιαρχίας του παρεμβατισμού έχουν ασύστολα αγνοήσει τον τραγικό θάνατο αθώων Παλαιστίνιων.

Το Μάρτιο του 2001, στην αρχή της «Δεύτερης Ιντιφάντα» και με τον απολογισμό των θανάτων Παλαιστίνιων πολιτών να αυξάνεται ολοένα, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ην. Εθνών πρότεινε μια λύση που θα «θέσπιζε έναν κατάλληλο μηχανισμό για να προστατέψει τους Παλαιστίνιους πολίτες μεταξύ άλλων μέσω της ίδρυσης μιας δύναμης παρατηρητών των Ηνωμένων Εθνών» επί τόπου στα Κατεχόμενα Εδάφη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, μέσω της διοίκησης του George W. Bush, πρόβαλλαν βέτο σε αυτή τη λύση. Ποια ήταν η ανταπόκριση των Αμερικάνων φιλελεύθερων; Δεν είπαν κουβέντα.

Το καλοκαίρι του 2014, η ισραηλινή πολεμική αεροπορία –για τρίτη φορά μέσα σε έξι χρόνια– χτύπησε τη λωρίδα της Γάζας, βομβαρδίζοντας σχολεία, νοσοκομεία και πολυκατοικίες, και σκοτώνοντας περισσότερους από 1500 Παλαιστίνιους πολίτες, εκ των οποίων οι 500 ήταν παιδιά. Ποια ήταν η θέση της τότε Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον (η οποία αργότερα υποστήριξε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Συρία); «Η Χαμάς προκάλεσε μιαν ακόμη επίθεση» ενώ «το Ισραήλ έχει δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του». Και ποια ήταν η απάντηση από τους φιλελεύθερους συναδέλφους της; Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έβγαλαν άχνα.    

Fast forward στο 2018: αυτή τη φορά περίπου 17 νεκροί και 1400 τραυματίες. Βίντεο Ισραηλινών στρατιωτών –εξοπλισμένων και χρηματοδοτούμενων από τους φορολογούμενους των ΗΠΑ-  όπου πυροβολούν πισώπλατα Παλαιστίνιους που τρέπονταν σε φυγή γίνονται viral. Και πάλι, ούτε ένα τιτίβισμα στο Twitter ή οπουδήποτε αλλού από ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος στο Κογκρέσο όπως ο γερουσιαστής Chuck Schumer και η ηγέτιδα της μειοψηφίας Nancy Pelosi. Για τους φιλελεύθερους Δημοκράτες το #resistance υποτίθεται ότι αντιτίθεται στη διοίκηση Trump και την αποκαλούμενη άκρα δεξιά, όχι ενάντια στην πιο μακρά στρατιωτική κατοχή στον κόσμο.

Αυτή η ηθική τύφλωση που τόσο πολλοί φιλελεύθεροι και προοδευτικοί στις ΗΠΑ έχουν ως προς τους Παλαιστίνιους πότε δεν έπαψε να με εντυπωσιάζει, ή καλύτερα να με αηδιάζει. Όπως σημειώνει ο Ισραηλινός συγγραφέας και οικονομολόγος Abraham Gutman «Αυτό το τυφλό σημείο είναι τόσο έντονα αισθητό που δημιούργησε ένα ολόκληρο καινούριο είδος προοδευτικών το PEP, Progressive-Except-on-Palestine (Προοδευτικός-εκτός-του-Παλαιστινιακού).» Το PEP, συνεχίζει, «είναι τρομοκρατημένο από τον διορισμό του Jeff Sessions ως γενικού εισαγγελέα, αλλά διατεθειμένο να διαφωνήσει ότι υπάρχει μια λεπτή διαφορά και ίσως να στηρίξει την κυβέρνηση του Ισραήλ, με τον [Ayelet] Shaked ως τον υπουργό δικαιοσύνης, που δημοσίευσε στο Facebook ένα άρθρο που αποκαλεί τα παιδιά των Παλαιστινίων «μικρά φίδια».

Πράγματι. Το PEP θα καταδικάσει φωναχτά την προκατάληψη και τον εθνικισμό του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις H.Π.Α, και τον τρέχοντα διαχωρισμό και ρατσισμό στον Βαθύ Νότο, ενώ απομακρύνουν το βλέμμα τους από τον αυθάδη ρατσισμό της Ισραηλινής κυβέρνησης και του τρέχοντος άπαρτχαϊντ στις κατειλημμένες περιοχές.

Το PEP μάχεται εναντίον του Τραμπ και των ακολούθων του ενώ χειροκροτάει όρθιο τον Νετανιάχου ή χαμογελάει στις φωτογραφίες με τον Lieberman – αυτό παρά το γεγονός ότι οι ομοιότητες μεταξύ της κυβέρνησης του Τραμπ και του Νετανιάχου είναι καλά καταγεγραμμένες.

Και το PEP που τυγχάνει να είναι ένας περήφανος υποστηρικτής του φιλελεύθερου παρεμβατισμού θα υποστηρίξει παρεμβάσεις σχεδόν παντού εκτός από τις κατειλημμένες περιοχές. Η καρδιά τους ματώνει για τους Σύριους, τους Λιβανούς, τους Αφγανούς, τους Ιρακινούς, τους Ρουαντέζους, τους Κοσοβάρους… αλλά όχι για τους Παλαιστίνιους.

Αυτό δεν είναι μια άσκηση στον «ναι, αλλά τι έχετε να πείτε για…;», έχει να κάνει με το να εστιάσουμε την προσοχή μας στα καταφανή διπλά μέτρα και σταθμά και στην ηθική υποκρισία. Στην Παλαιστίνη, οι φιλελεύθεροι παρεμβατικοί που τυγχάνει να είναι «προοδευτικοί με εξαίρεση την Παλαιστίνη» δανείζονται από το επιχείρημα του Τραμπ όταν κυνικά κατηγορούν και τις «δύο πλευρές» για τη βία. Ισχυρίζονται ότι οι θάνατοι Παλαιστινίων είναι οι συνέπειες «συγκρούσεων» και «συμπλοκών». Παρ' όλα αυτά η πραγματικότητα είναι πως η μια πλευρά είναι ο κατακτητής και η άλλη  ο κατακτημένος, η μια μεριά έχει ρουκέτες και τουφέκια ενώ η άλλη πέτρες και σφεντόνες, η μια πλευρά σκοτώνει και η άλλη πεθαίνει.

Δεν υπάρχει άλλο συμπέρασμα: Η συνεχιζόμενη και προφανής άρνηση των φιλελεύθερων παρεμβατιστών στη Δύση να πουν έστω και μια λέξη για την ανάγκη να προστατέψουμε κατειλημμένους Παλαιστίνιους από βία χορηγούμενη από το κράτος είναι μια υπενθύμιση του πόσο ηθικά χρεοκοπημένη και κυνικά υποκριτική είναι η όλη ιστορία με τον  «φιλελεύθερο παρεμβατισμό».

Μεταφράστηκε συλλογικά από μέλη της πλατφόρμας των 1101.