του Θάνου Καμήλαλη

Η πλήρης δήλωση του Κώστα Κατσίκη, από το βήμα της Βουλής, ήταν η εξής:

«Η επιχειρηματολογία των θιασωτών της ομοφυλοφιλίας, πως η αγάπη δεν είναι αμαρτία, έχει απάντηση. Φυσικά και δεν είναι αμαρτία η αγάπη. Εξαρτάται όμως και το που κατευθύνεται. Η αγάπη ενός πατέρα προς την κόρη του που είναι διαφορετική της πατρικής, είναι ή όχι αμαρτία; Την ίδια αγάπη θα μπορούσαν να ισχυριστούν πως έχουν και οι παιδόφιλοι. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις η αγάπη είναι αμαρτία και μάλιστα τερατώδης, ενώ στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, θεωρείται αθώα αυτή η αγάπη;»,

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ο εν λόγω βουλευτής της κυβέρνησης προχωράει σε ομοφοβικές, ρατσιστικές ή τρανσφοβικές τοποθετήσεις. Στο παρελθόν έχει χαρακτηρίσει «μικρή ομάδα σεξουαλικά παρεκτρεπομένων» τους ομοφυλόφιλους, έχει αμφισβητήσει το δικαίωμα των τρανς στην εργασία και έχει χαρακτηρίσει τα εγκλήματα της Μανωλάδας, για τα οποία η Ελλάδα καταδικάστηκε στο ΕΔΔΑ, ως «αστήρικτες καταγγελίες», που προσβάλλουν τους Έλληνες. Γενικώς, κάθε φορά που πρόκειται για νομοισχέδιο κοινωνικού χαρακτήρα ο Κατσίκης βρίσκει την ευκαιρία να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο (στα μνημονιακα νομοσχέδια δεν τον λες και λαλίστατο και δεν ειναι τυχαίο που στα περί αγάπης δεν συμπεριέλαβε την αγάπη προς την εξουσία)

Ένα ερώτημα είναι εδώ, πώς γίνεται ο οχετός του συγκεκριμένου βουλευτή να είναι συνέχεια πιο βρώμικος από τον προηγούμενο. Ένα άλλο, ρητορικό, αν υπάρχει κάποιο όριο για την κυβερνητική ανοχή προς αυτόν. Το πρώτο πραγματικό, το δεύτερο ρητορικό. Αφενός, η κυβερνητική πλειοψηφία των 154 είναι πολύ πολύτιμη για την κυβέρνηση συνολικά, αφετέρου οι ΑΝΕΛ δεν έχουν δείξει σε κανένα σημείο της πολιτικής τους διαδρομής ότι αποδοκιμάζουν έμπρακτα τέτοιες τοποθετήσεις. Ειδικά με την πάροδο του χρόνου, οι αντοχές του ΣΥΡΙΖΑ στην ακροδεξιά των ΑΝΕΛ έχουν καμφθεί σημαντικά. Ο Δημήτρης Καμμένος για παράδειγμα, έχασε την υπουργική του θέση κάποτε λόγω αντισημιτικών tweets. Λίγους μήνες μετά έγινε αντιπρόεδρος της Βουλής, με ψήφους και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Προβλέπουμε λοιπόν ότι οι ΑΝΕΛ θα παραμείνουν σιωπηλά συμμέτοχοι και ο ΣΥΡΙΖΑ το πολύ να βγάλει μια ανακοίνωση χαλαρής αποδοκιμασίας, για το θεαθήναι. Είναι ωραίες οι δήθεν κόντρες στα τηλεπαράθυρα, η δυσαρέσκεια της «αριστερής» πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ οι συνεχείς διαφωνίες του Δημήτρη Καμμένου και οι διαρροές περί «ρήξης» στις σχέσεις των δύο κυβερνητικών εταίρων, αλλα στην πράξη, δεν θα άφηναν τίποτα να πλήξει τη συγκυβέρνηση.

Έχουμε όμως κι έτοιμο ένα προσχέδιο ανακοίνωσης, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ τη χρειαστεί:

«Μέρα με τη μέρα οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου σύρονται όλο και πιο χαμηλά, από την ακροδεξιά τους τάση, με επικεφαλής τον κ.Κατσίκη.

Φαίνεται, όμως, ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο. Το πρωτοφανές ρατσιστικό παραλήρημα του βουλευτή Κ.Κατσίκη, ο οποίος εξίσωσε την ομοφυλοφιλία με την παιδοφιλία, συνιστά προσβολή, όχι μόνο για τη συγκεκριμένη μερίδα των συμπολιτών μας, αλλά συνολικά για τη Δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό.

Καλούμε άμεσα τον κ. Καμμένο να παρέμβει, ειδάλλως θα είναι συνυπεύθυνος».

Και σε λίγες μέρες, μια που ο Πάνος Καμμένος δεν πρόκειται να αποδοκιμάσει, ούτε έμμεσα, τις τοποθετήσεις του βουλευτή του (δεν το έχει κάνει και στο παρελθόν άλλωστε), ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πει:

«Ακόμα περιμένουμε από τον κ. Καμμένο να πάρει θέση για το ρατσιστικό παραλήρημα του βουλευτή Αττικής των ΑΝΕΛ, Κ.Κατσίκη. Όσο για την δήλωση του ιδίου, αποτελεί προφάσεις εν αμαρτίαις.»

Τις ανακοινώσεις δεν τις φτιάξαμε μόνοι μας. Είναι, ελαφρώς αλλαγμένες στα ονόματα και τη φράση, η (σωστή) ανακοίνωση που είχε βγάλει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ρατσιστικές δηλώσεις κατά των Ρομά από τον βουλευτή της ΝΔ, Θόδωρο Δαβάκη. Και τουλάχιστον, χωρίς φυσικά να μειώνεται η βαρύτητα της πρώτης δήλωσης, ο Δαβάκης τότε, μόνος του ή υπό πίεση, είχε ζητήσει «συγγνώμη». Ο Κατσίκης από την άλλη, έχει το ελεύθερο και τη βαρύτητα, ως μέλος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να χρησιμοποιεί ρητορική Χρυσής Αυγής και επιχειρηματολογία ίδια με αυτήν που ακούστηκε στη Βουλή από τους Μιχαλολιάκο και Κασιδιάρη.

Το θέμα επίσης, είναι βαθύτερο από την εν προκειμένω συζήτηση για το ζήτημα της αναδοχής, η ακόμα και από προηγούμενες ρατσιστικές και ομοφοβικές δηλώσεις του ίδιου βουλευτή. Ο διάλογος για το αν π.χ. τα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει ή όχι να γίνονται ανάδοχοι γονείς, η συμφωνία και η διαφωνία, είναι κάτι θεμιτό, παρά τα αναχρονιστικά και παράλογα επιχειρήματα που ακούστηκαν τις τελευταίες εβδομάδες, ή τις (σκόπιμες) διαστρεβλώσεις της ρύθμισης, όπως η σύγχυση μεταξύ υιοθεσίας και αναδοχής. Άλλωστε εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν διαφωνίες για το θέμα της αναδοχής, σε εντελώς διαφορετικό και πολιτισμένο κλίμα.

Η στοχοποίηση όμως και ο διασυρμός μιας κοινωνικής ομάδας, που στοιχειοθετημένα μάλιστα αντιμετωπίζει προβλήματα όπως κοινωνικός στιγματισμός και βία, από το βήμα της Βουλής είναι ένα εντελώς διαφορετικό, ακόμα πιο σοβαρό, ζήτημα. Η εξίσωση της ομοφυλοφιλίας με την παιδοφιλία δεν είναι απλά μια ομοφοβική δήλωση, δεν έχει να κάνει με την απροθυμία κάποιου να συμφωνήσει στη θεσμοθέτηση δικαιωμάτων για ομοφυλόφιλους, τρανς, πρόσφυγες κλπ είναι θέση φασιστική και πολιτικά εγκληματική. Ξεφεύγει κατά πολύ από τη διαφωνία σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο, χαρακτηρίζει μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα ως «εγκληματίες» και είναι προσβολή, όχι γι αυτήν την κυβέρνηση αλλά για οποιαδήποτε κυβέρνηση, να έχει έναν τέτοιο άνθρωπο στις τάξεις της. 

Δύο διαφορετικά ζητήματα είναι και η κατάθεση από τον ΣΥΡΙΖΑ του νομοσχεδίου με την αναδοχή, κάτι πολύ θετικό, και από την άλλη η συμπόρευση με ακροδεξιούς τύπου Κατσίκη, κάτι εξαιρετικά αρνητικό κι επικίνδυνο.Tουλάχιστον, την επόμενη φορά λοιπόν που βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα εγκαλούν την ακροδεξιά της ΝΔ ή τον απροκάλυπτο φασισμό της Χ.Α, ας κοιτάξουν λίγο και στα διπλανά τους έδρανα. Στην ακροδεξιά τους κυβερνητική συνιστώσα.