Την αφορμή της σφαγής στη Λωρίδα της Γάζας σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, ώστε να προωθήσει τις θέσεις του κόμματός του αναφορικά με τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης για το Μακεδονικό ζήτημα.
Ξεκινώντας την ανάρτησή του περιγράφοντας τις ματωμένες εικόνες και τους δεκάδες θανάτους που έκαναν το γύρω το κόσμου και διερωτώμενος «ποιος θα θυμάται αύριο», ο Στ. Θεοδωράκης προχωράει στην παραδοχή πως «είναι όλα συνδεδεμένα» για να συνεχίσει ασκώντας κριτική στη στάση του Γιάσερ Αραφάτ στις διαπραγματεύσεις του 2000 και την πρόταση Κλίντον.
Ο αρχηγός του Ποταμιού σχολιάζει πως «ο μεγάλος ηγέτης όμως δείλιασε μπροστά στους σκληροπυρηνικούς του», σημειώνοντας πως σήμερα στο τιμόνι των ΗΠΑ βρίσκεται ο «ακραίος Τραμπ», κάνοντας λόγο για «άλλο ένα δίδαγμα για όλους μας».
Ακολούθως, αναφέρει πως «όταν η χρονική συγκυρία είναι κατάλληλη, όταν οι συνθήκες ωριμάζουν και προσφέρουν τη δυνατότητα να σχηματιστεί μία λύση σε πολυετείς διαμάχες, τότε είναι χρέος των πολιτικών να τολμήσουν», για να καταλήξει πως αυτό ισχύει τόσο για το Κυπριακό, όσο και για το Μακεδονικό».
Διαβάστε την ανάρτηση του Στ. Θεοδωράκη:
«Oι εικόνες με το αίμα αποσύρθηκαν γρήγορα από τα πρωτοσέλιδα. Σε λίγες μέρες κανείς δεν θα θυμάται πόσοι ήταν οι νεκροί. 40; 50; 60;
Πόσα παιδιά ανάμεσα τους; Και τα εγκαίνια της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ πως συνδέονται με το αίμα; Ποιος θα θυμάται αύριο;
Το υψωμένο ποτήρι της Ιβάνκα Τραμπ, οι σφεντόνες των μασκοφόρων Παλαιστινίων, οι μολότοφ, οι ρομποκόπ ισραηλινοί στρατιώτες και το τείχος θα είναι για άλλη μια φορά εικόνες ασύνδετες στο κεφάλι μας.
Και όμως είναι όλα συνδεδεμένα.
Τα όσα συμβαίνουν ξανά στη Γάζα είναι οι επιπτώσεις μίας άκαμπτης πολιτικής από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές και, κυρίως, είναι οι συνέπειες μίας σειράς χαμένων διπλωματικών ευκαιριών. Και στο κέντρο ένας λαός σε απόγνωση, χωρίς ελπίδα.
Θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα διαφορετικά; Ναι!
Πίσω, φωνάζουν οι χαμένες ευκαιρίες για την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.
Με μεγαλύτερη αυτή του 2000. Ο Γιάσερ Αραφάτ είπε ΟΧΙ στο ειρηνευτικό σχέδιο του Κλίντον στο Καμπ Ντέιβιντ.
Δεν ήταν το τέλειο σχέδιο, υπήρχαν και τότε αντιδράσεις, προέβλεπε όμως τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στο 92% της Δυτικής Όχθης και το 100% της Γάζας με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Ο μεγάλος ηγέτης όμως δείλιασε μπροστά στους σκληροπυρηνικούς του, που τα ήθελαν όλα ή τίποτα.
Πλέον όμως στον Λευκό Οίκο κατοικεί ο ακραίος Τραμπ και η αλαζονεία του. Άλλο ένα δίδαγμα λοιπόν για όλους (μας).
Όταν η χρονική συγκυρία είναι κατάλληλη, όταν οι συνθήκες ωριμάζουν και προσφέρουν τη δυνατότητα να σχηματιστεί μία λύση σε πολυετείς διαμάχες, τότε είναι χρέος των πολιτικών να τολμήσουν.
Είναι κουτό να γυρίζουμε την πλάτη και να σφυρίζουμε αδιάφορα ή φάλτσα όταν η ιστορία μας καλεί.
Ισχύει στο Μεσανατολικό, ισχύει στο Κυπριακό, ισχύει στο Μακεδονικό. Τίποτα στην ιστορία δεν είναι ασύνδετες εικόνες».