Η Νάντια Ρούμπου έχει εργαστεί στο παρελθόν στο ThePressProject, λοιπόν ξέρω ότι είναι δημοσιογράφος εξαιρετικής ποιότητας, άνθρωπος στον οποίον μπορείς να βασιστείς ότι θα κάνει αυτό που ανέλαβε και θα το κάνει πολύ καλά.
Την πήρε κι αυτήν η μπάλα με την ηθική αγανάκτηση των φασιστών, με πηχιαίους τίτλους «Ορίστε ποιους πληρώνουμε». Αφήνω στην άκρη το εμετικό μείγμα ψευδοπουριτανισμού και λιγούρας που χαρακτηρίζει τον μέσο άντρα που σχολιάζει με αποτροπιασμό την παρουσία μιας κοπέλας σαν τη Νάντια, για να πω κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά δεν είναι.
Κάθε εργαζόμενος κρίνεται για τη δουλειά του. Και κρίνεται μόνο από όσους γνωρίζουν τη δουλειά του. Όποιος δεν γνωρίζει τη δουλειά του άλλου, μπορεί να χυδαιολογεί, να συκοφαντεί, να βγάζει τα απωθημένα του ή να κάνει τις βρωμοδουλειές που του αναθέτει το αφεντικό του, αλλά δικαίωμα να μιλάει για κάτι που δεν ξέρει, δεν έχει.
Λυπάμαι που η Νάντια χρειάστηκε να επικαλεστεί το πτυχίο της από το ΙΕΚ δημοσιογραφίας στο οποίο σπούδασε. Φαντάζομαι ότι θα έχουν αποφοιτήσει από εκεί πολλοί ικανοί και ανίκανοι, όπως και από τα πανεπιστημιακά τμήματα δημοσιογραφίας (σε ένα από αυτά έχω διδάξει, το λέω με σιγουριά), όπως και από το Χάρβαρντ, για το οποίο όλοι γνωρίζουμε ότι ένας από τους πιο αφελείς πολιτικούς μας -ο άνθρωπος με μότο το «μία γκάφα την ημέρα»- υπερηφανεύεται για τις σπουδές του εκεί.
Ο μόνος τρόπος για να κρίνεις έναν άνθρωπο είναι να μπορείς να αξιολογήσεις αυτά που κάνει. Η Νάντια είναι εξαιρετική στη δουλειά της και θα ήθελα πολύ να εξηγήσω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ ότι καμία κοπέλα δεν θα πρέπει να απολογείται ούτε για τη νιότη της ούτε για το βιογραφικό της. Και λέω κοπέλα γιατί δεν νομίζω ότι η ακροδεξιά αγανάκτηση θα λειτουργούσε το ίδιο καλά δείχνοντας τη φάτσα νεαρού αγοριού «χωρίς πτυχίο».
Εργάζομαι στο σάιτ ενός ανθρώπου που τέλειωσε μόνο το Λύκειο, και που τον θαύμασα όσο λίγους. Ζούμε στη χώρα που ο Κάρολος Κουν έκανε μαθητικές παραστάσεις και έφτιαξε σχολή, για να βγάζει ηθοποιούς που παραπονιούνται για την άδεια άσκησης επαγγέλματος. Θέλω να πω ότι εκτός από τη συνήθεια των σχολών να μη θεραπεύουν την ανοησία, ισχύει και το αντίστροφο: ότι υπάρχουν ικανοί άνθρωποι, για την ακρίβεια ικανές γυναίκες, που δεν οφείλουν καμία εξήγηση στα αρπακτικά της ακροδεξιάς εξαλλοσύνης.
Η επίκληση της ηλικίας και του φύλου για να απαξιωθεί μια εργαζόμενη γυναίκα είναι αντάξια του Μακελειού και των λοιπών συγγενικών Μέσων, είναι μια σκέψη εντελώς χυδαία. Η απάντηση είναι πως μόνο για την ίδια την εργασία του μπορεί να κρίνεται κανείς. Καθώς τυχαίνει να γνωρίζω την εργασία της Νάντιας, λέω πρώτον ότι αυτά τα κριτήρια βρίσκουν το φυσικό τους ενδιαίτημα στο έγχρωμο κωλόχαρτο που ακούει στο όνομα Μακελειό και δεύτερον ότι εύχομαι στη Νάντια να αντέχει να αδιαφορεί.