Στα τρία αυτά χρόνια λοιπόν πολλά συνέβησαν. Μαζί με τα μνημόνια, τις αυτοκτονίες, τους άστεγους και τους ανέργους, τα σκάνδαλα πολλαπλασιάζονταν. Οι γκόμενες των πολιτικών «που είχαν ανάγκη τα 700 ευρώ» εξαργύρωναν τις υπηρεσίες τους με διορισμούς στο δημόσιο, οι σύζυγοι υπουργών έπαιρναν δημόσια έργα και διαφημιστικές καμπάνιες του ΕΟΦ και οι σύζυγοι των δημοσιογράφων γίνονταν από υπάλληλοι του ΙΚΑ ιδιαιτέρες υπουργών. Η λίστα Λαγκάρντ χάθηκε, ο Βενιζέλος, που έκανε τη διαφθορά θεσμό του κράτους χάρη στα νομικά τερτίπια του, έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Και ενώ το κράτος γινόταν λυσσαλέα βίαιο, ενώ διαπόμπευε ανθρώπους για να κερδίσει ψηφουλάκια, ενώ βασάνιζε κρατούμενους και έφτιαχνε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μιλούσαμε για τις θεωρίες των άκρων και βρίζαμε ο ένας τον άλλον, διεκδικώντας εύσημα επαναστάτη στα social media.
Το ξέραμε πως τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα, το βλέπαμε να έρχεται.
Δεν θα μιλήσω για τη Χρυσή Αυγή – τα έχω πει. Τα έχουν πει δεκάδες άλλοι πριν από εμένα. Όλοι ξέραμε ποιοι είναι, όλοι ξέραμε τι θα έρθει από τότε που έσπαζαν πάγκους μεταναστών και δολοφονούσαν Ιρακινούς και Αφγανούς στους δρόμους. Το πρόσωπό τους το είχαν δείξει.
Και θα το δείξουν πάλι γιατί κανείς δεν θα τους σταματήσει.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Πίσω από την ξεφτίλα της κοινωνίας μας και τα φασιστικά μορφώματα, κρύβεται ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που χρησιμοποίησε και ενσωμάτωσε την αμορφωσιά του άξεστου Έλληνα στην πολιτική του πρακτική. Ένα σύστημα που παίζει με τους φόβους, τις ενοχές και το συναίσθημα. Αυτό το σύστημα δολοφονεί, χρησιμοποιώντας σήμερα το χέρι των φασιστών, στους οποίους βρήκε τελευταίο αποκούμπι ο θρασύδειλος Έλληνας μικροαστός.
Η Χρυσή Αυγή είναι το απόστημα του συστήματος που μόνο η δικαιοσύνη μπορεί να σπάσει.
Όμως η δικαιοσύνη είναι ένα θλιβερό ανέκδοτο στη χώρα μας. Τάσσεται με τους μεγαλοεργολάβους, υπηρετεί τους πολιτικούς, αθωώνει την κρατική και αστυνομική βία. Και όταν σε ένα κράτος δεν λειτουργεί η δικαιοσύνη, τότε τίποτα δεν θα λειτουργήσει.
Έχουμε πιαστεί σε μια θανάσιμη μέγγενη που σφίγγει όλο και πιο πολύ. Και γύρω όλοι προσπαθούν να πείσουν πως δεν συμβαίνει τίποτα. Μια στρατιά ταγμένων γραφιάδων στην υπηρεσία του συστήματος, που τόσο καιρό ξεπλένουν τη βρώμα του στο lifestyle, βαφτίζουν τις αυτοκτονίες ψυχική ασθένεια και κανιβαλίζουν λυσσασμένα πάνω από το νεκρό σώμα ενός 19χρονου «τζαμπατζή». Όλοι αυτοί που εξαργυρώνουν το «ταλέντο» τους με διορισμούς σε διοικητικά συμβούλια και κομματικές θέσεις. Όλη αυτή η σιχαμένη φάρα των αυτοαποκαλούμενων διανοούμενων, των επιδοτούμενων δημοσιογράφων και των πολιτικών που έχουν πέσει σαν τα κοράκια πάνω από τα πτώματα μας και τα ξεσκίζουν.
Όλοι αυτοί που έφεραν ήδη το φασισμό, αλλά τον ονόμασαν «στάση ευθύνης». Που χτίζουν μια κοινωνία στα μέτρα τους, στην οποία χωρούν μόνο οι διαπλεκόμενοι και οι έχοντες. Και οι υπόλοιποι ας πεθαίνουν σαν τα αδέσποτα σκυλιά στα νοσοκομεία του Άδωνη και ας στοιβάζονται σαν τα πρόβατα στα τριτοκοσμικά σχολεία των 50 μαθητών. Όλοι αυτοί που χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη τους φασίστες, που χαριεντίζονταν με τους καναλάρχες και τους μεγαλοεργολάβους, που δηλητηρίασαν το δημόσιο και ιδιωτικό λόγο, που προετοίμαζαν τα πογκρόμ μέσα από τα πανάκριβα γραφεία τους και έκαναν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης πολιτικό πρόγραμμα…
Όλοι αυτοί και εμείς απέναντι… Καιρός να πάρουμε θέση…
Από το blog «Ταξιδεύοντας: Η άλλη όψη» της Φραγκίσκας Μεγαλούδη @Fran221175