Η κάλυψη των επεισοδίων γίνεται σε επίπεδο αστυνομικού ρεπορτάζ. «Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις προσπάθησαν να απωθήσουν τους χιλιάδες διαδηλωτές», «υποστηριζόμενοι από τρία τεθωρακισμένα οχήματα εκτόξευσης νερού», «προσπερνώντας τα οδοφράγματα».
Και όσο για τις αιτίες λίγα και απλά πράγματα. Να μην ζορίζεται και ο τηλεθεατής που διψάει μόνο για αίμα και παρακολουθεί τις ανατροπές στην Αφρική, το Occupy Wall Street, τον εμφύλιο της Συρίας, το ξέσπασμα σε Βοσνία και Ουκρανία, την καταστολή στο Μπαχρέιν, το αιματοκύλισμα στην Αίγυπτο και τους νεκρούς στη Λωρίδα της Γάζας σαν να πρόκειται για καιρικά φαινόμενα ασύνδετα μεταξύ τους.
Όπως η οικονομική κρίση της Ελλάδας δεν πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν της Ισπανίας, γιατί τα προβλήματα της Εσπερίας ήταν άλλα από τα δικά μας. Και η Ιρλανδία, που είχε κάτι προβλήματα και τα έλυσε απορρίπτοντας το μνημόνιο, και αυτή δεν πρέπει να συγχέεται με την Ελλάδα. Και η Πορτογαλία, επίσης. Και να μη μιλήσουμε για την Ιταλία, που περνάει μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές κρίσεις μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτούς και αν δεν πρέπει να τους μπερδεύουμε με τις δικές μας καταστάσεις.
Εμείς θα πρέπει να κοιτάζουμε τη δουλειά μας (γιατί εδώ που τα λέμε για να βρεις δουλειά σήμερα χρειάζεται πολύ κοίταγμα). Να ζούμε απομονωμένοι από το γεωπολιτικό, οικονομικό και ιστορικό πλαίσιο της εποχής και να μάθουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε συνένοχοι και ως εκ τούτου αδύναμοι.
Ο,τι συμβαίνει γύρω μας είναι αποτέλεσμα απλουστευτικών διεργασιών. Στην Αίγυπτο το θέμα είναι αν θα κυριαρχήσουν οι Μουσουλμάνοι. Στην Ουκρανία αν ο πρωθυπουργός θα στραφεί στην Ρωσία αντί της Ευρώπης. Στην Ιταλία το πρόβλημα είναι ο εγωκεντρισμός του Μπερλουσκόνι. Στην Ισπανία το πρόβλημα προήλθε εξαιτίας μιας οικοδομικής φούσκας κ.ο.κ.. Όλα απλά, μαζεμένα και ευκολονόητα.
Η γνώση είναι πληροφορία και η πληροφορία μεταδίδεται αρχικά μέσω της εκπαίδευσης και έπειτα μέσω της δημοσιογραφίας. Στην Ελλάδα δεν έχουμε λεφτά για το πρώτο γιατί δώσαμε πολλά στους κατόχους του δεύτερου. Τα ΜΜΕ λησμόνησαν την ευθύνη τους και διαχειρίζονται την πληροφορία σαν προϊόν που συνοδεύει εκπτωτικά κουπόνια των σούπερ μάρκετ. Οι ειδήσεις μεταδίδονται (αντιγράφονται από το ΑΠΕ) εκτός πλαισίου. Αυθύπαρκτες.
Είναι κάπως σαν τα ακραία καιρικά φαινόμενα που τα κανάλια αντιμετωπίζουν πάντα με έκπληξη. Στην Αμερική η θερμοκρασία έφτασε τους -23 βαθμούς. Στη Βρετανία πλημύρισαν ολόκληρες πόλεις. Στην Αυστραλία η παρατεταμένη ξηρασία έφερε φωτιές που έκαψαν εκατομμύρια στρέμματα. Ο Νότιος Πόλος ξεπάγωσε. Όλα ασύνδετα με την ανθρώπινη επίδραση στον πλανήτη. Στο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Κλιματική Αλλαγή συζητούν μόνο αν η Κίνα είναι ανεπτυγμένη ή υπό ανάπτυξη χώρα και αν θα πρέπει να συμβάλλει στη μείωση των σωματιδίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Αλλά τι να συζητάμε τώρα, αυτά δεν είναι σέξι θέματα.
Το θέμα είναι αν ο Βαλιανάτος αποκάλυψε ότι είναι οροθετικός για ψηφοθηρικούς λόγους και αν το βίντεο κλιπ της Μάιλι Σάιρους είναι ακατάλληλο και πρέπει να απαγορευτεί (ας το δούμε 3-4 φορές στο repeat για να αποφασίσουμε όλοι μαζί).
Κατά τα άλλα θα συνεχίσουμε να μη γουστάρουμε τα Αμερικανάκια γιατί είναι λίγο χαζά. Μάλλον φταίει το σύστημα της παιδείας που ακολουθούν, που δεν έχει καμία σχέση με την εγκυκλοπαιδική γνώση που προσφέρει η Ελλάδα στα παιδιά της. Αφού να φανταστείτε οι Αμερικάνοι μαθαίνουν στο πανεπιστήμιο αυτά που στη χώρα μας ξέρει ένας μαθητής γυμνασίου. Τώρα αν τυχαίνει εσύ να μην ξέρεις πού στο διάβολο πέφτει η Ουκρανία, μη σκας. Δεν έχει άλλωστε και καμία σημασία. Τι έχει προσφέρει η Ουκρανία στον παγκόσμιο πολιτισμό σε σχέση με την Ελλάδα; Τίποτα απολύτως.