Κάποτε ο Κώστας Βουτσάς μου είχε πει πως καταλάβαινε αν θα πάει καλά το έργο, από το πόσοι δημοσιογράφοι πήγαιναν στη συνέντευξη Τύπου του. Ένας παλιός θεατρικός επιχειρηματίας έλεγε ότι καταλάβαινε αν θα πάει καλά το έργο από το πόσες προσκλήσεις του ζητούσανε. Νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω όχι το αν ένα κόμμα πάει για εξουσία, αλλά αν ένα κόμμα φαίνεται πως οδεύει προς την εξουσία από το πόσοι ξαφνικά το υποστηρίζουν φανερά και αυτοί οι κάποιοι είναι κάποιοι που συνήθως είτε κυνηγούν δημόσιες θέσεις είτες προσβλέπουν σε …διάφορα από την εκάστοτε εξουσία, οποιανδήποτε κι αν είναι αυτή…
Το διαπίστωσα τελευταία με τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν διάφοροι που ξέρω καλά τα αλισβερίσια τους με διάφορες εξουσίες, άκουσα να μου υπερασπίζουν δυνατά και δημοσίως το ΣΥΡΙΖΑ, εγκαταλείποντας τη ΔΗΜΑΡ ή άλλα κόμματα που τους εξυπηρετούσαν ως τώρα.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ένα κόμμα πάει κατευθείαν για την εξουσία, γιατί αυτοί οι κάποιοι μπορεί να κάνουν και λάθος μες στον πανικό και την απερπισία τους. Δείχνει όμως πολλά.
Επειδή προσωπικά καθόλου δε με νοιάζει αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία – ούτε με φοβίζει, αλλά ούτε και το προσμένω- θα ήθελα απλώς να πω εκεί στην Κουμουνδούρου να προσέχει ποιοί τη λιβανίζουν τελευταία, και να έχει το νου της. Για πολλούς λόγους. Και γιατί η κολακεία διαφθείρει και γιατί δε χρειάζεται στν όποια περίπτωση πάρουν την εξουσία, να γίνουν και αυτοί εξυπηρετητές προσωπικών συμφερόντων. Αν θέλουν δηλαδή να ξεχωρίζουν σε κάτι. Εδώ που τα λέμε όμως, ίσως και όλοι αυτοί είναι στηρίγματα της κάθε εξουσίας. Αλλωστε όπως τραγουδάει κι η Εβίτα στο ομώνυμο μιούζικαλ (μεταφραση του Μάριου Πλωρίτη από το προτότυπο του Τιμ Ράις):
«Τη σαπίλα να διώξεις δεν είναι τρόπος,
όλοι οι λαοί κυβερνιούνται όπως όπως,
δεν τα βγάζεις πέρα χωρίς λίγη λέρα
και δίχως να βλάψεις τον άλλο…».