Εν πάσει περιπτώσει όμως, εγώ στενοχωριέμαι με όλα αυτά. Πες με ευαίσθητο. Πες με μελαγχολικό. Πες με ακραίο στα συναισθήματά μου. Τέτοια πρόσωπα και τέτοιες καταστάσεις με κάνουν και βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε μια βαθιά οδυνηρή κατάθλιψη. Θα μου πεις, κάθεσαι και στενοχωριέσαι και σε τρώνε οι ξένες έγνοιες, τα κρατάς όλα μέσα σου και, κρίτσι κρίτσι κρίτσι, τι νομίζεις, αυτά σε τρώνε, δεν τα τρως εσύ.
Τι να κάνω; Αφού έτσι είναι. Μπορείς να επιβληθείς στα συναισθήματά σου; Ειδικά άμα βλέπεις τέτοια πράγματα μπροστά σου; Πρέπει να είσαι τελείως αναίσθητος πια για να τα προσπεράσεις χωρις να σε επηρεάζουν. Και δε σε νοιάζει μόνο ο άνθρωπος με το πρόβλημα, σε επηρεάζουν και οι άνθρωποι γύρω από τον άνθρωπο με το πρόβλημα, το πως αντιδρούν, πως τον αντιμετωπίζουν, τι κάνουν γι' αυτον, άρα τι κάνουν και για τους ίδιους…
Ο Γιωργάκης Παπανδρέου – ο γνωστός Γιωργάκης… – σε μια συγκέντρωση, συνδιάσκεψη ή κάτι τέτοιο μου φαίνεται, μίλησε στον κόσμο με το γνωστό βλέμμα, με το γνωστό ύφος, με το γνωστό λόγο που όλοι ξέρουμε και έχουμε πληρώσει στο παρελθόν, από κάτω κάποιοι επευφημούσαν – πάρα πολλοί σε αριθμό αν σκεφτεί κανείς την ιστορία και τη δόξα του Γιωργάκη – και δήλωσε πως θα σταθεί δίπλα στην κυβέρνηση και θα την στηρίξει στον αγώνα της.
Θα μπορούσα, βέβαια, να πω του κου Τσίπρα να το σκάσει με το πρώτο βραδυνό αεροπλάνο, γιατί μου είναι συμπαθής. Αλλά, εν πάσει περιπτώσει, το μόνο που θα μπορούσα σίγουρα να πω είναι πως, είναι αμαρτία απο το Θεό όλο αυτό. Μάνα εχει – και τι μάνα- αδέλφια εχει, σύζυγο, παιδιά επίσης, ας κάνουν κατι, είναι ντροπή, είναι αμαρτία… Έλεος! Έλεος!…