του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη
Ένα κομμάτι από ένα συγκλονιστικό μονόλογο που έλεγε η Έλλη Λαμπέτη, στο «Κορίτσι με τα μαύρα», του Μιχάλη Κακογιάννη, εν έτει 1956. Όπου, σ’ ένα μικρό νησί, οι ψευτόμαγκες ενοχλούσαν και κορόιδευαν συνεχώς το εν λόγω κορίτσι με τα μαύρα, τη μάνα του και τον αδελφό του, γιατί στην ουσία, αυτό που δεν μπορούσαν ν’ αντέξουν, είναι την ευαισθησία και την αξιοπρέπειά της. Συν το γεγονός ότι δεν είχαν καταφέρει να την κάνουν ένα μ’ αυτούς. Και όταν έρχεται στο νησί ένας Αθηναίος – ο Χορν – και νοικιάζει ένα δωμάτιο απ’ το σπίτι τους, αυτοί, για να «αστειευθούν» του βγάζουν τον πύρο από τη βάρκα που νοικιάζει, για να βουλιάξει και να τρομάξει, μόνο που στη βάρκα μπαίνουν και πολλά από τα παιδάκια του νησιού, κάποια απ’ αυτά, απ’ τις οικογένειες των φαρσέρ, τα οποία πνίγονται…
Η Ελληνική κοινωνία πάντα είχε πολλούς τζάμπα μάγκες και ψευτολεβέντες, απ’ άκρη σ’ άκρη της. Δε χρειαζόταν ούτε να βγάλουν πιστόλι, ούτε μαχαίρι. Κάποιοι ξέρουν να χτυπάνε απ’ ευθείας στο μυαλό και κυρίως τις ψυχές των ανθρώπων. Ξέρουν να κάνουν το έγκλημα. Ή ξέρουν να οδηγούν στο έγκλημα και στο κακό. «Το μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου, εε…;» που έλεγε και η Κατερίνα Γώγου.
Όλοι αυτοί που κάνουν εγκλήματα κατά των συνανθρώπων τους και μετά γυρίζουν στις παρέες και στις οικογένειές τους, ήσυχοι πως έκαναν το καθήκον τους, απέναντι στην κοινωνία και στο κέφι τους. Ήσυχοι, πως δε θα τιμωρηθούν, γιατί ούτε συνείδηση έχουν, ούτε αποτυπώματα του εγκλήματος αφήσανε. Για να φτιάξουν και αυτοί οικογένειες και παιδιά, που να τα αναθρέψουν, οδηγώντας τα και αυτά από το ίδιο βρώμικο μονοπάτι.
Είναι σίγουροι, πως δε θα πληρώσουν τα εγκλήματά τους, γιατί δεν υπάρχει κανένας ποινικός κώδικας, που να έχει προνοήσει για τα εγκλήματα, απέναντι στις ψυχές…
«Και τώρα γύρισε το κακό πάνω σας και δε θέλετε να το παραδεχθείτε…» έλεγε μετά η Λαμπέτη, στο «Κορίτσι με τα μαύρα».
Ευτυχώς υπάρχει θεός και θεία δίκη και λίγο ως πολύ, αργά ή γρήγορα, όλοι πληρώνουν τα εγκλήματά τους. Άσχετα αν το καταλαβαίνουν ή όχι…