του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη
Στην ουσία, δύο μήνες είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, και είναι ντροπή ακόμη κι αν είσαι εναντίον του, να μην περιμένεις ένα σοβαρό διάστημα πριν κρίνεις, για τα όποια επιτεύγματά του, από τη στιγμή που η χώρα είναι υπό διάλυση και η κυβέρνηση καινούρια, και κακά τα ψέματα φρέσκια στο να κυβερνά. Ας της δώσουμε μία ευκαιρία και ας περιμένουμε, πριν γκρινιάξουμε, ή πριν γίνουμε αυστηροί.
Όμως αυτό δεν ισχύει για τον κύριο Ξυδάκη, ο οποίος φαίνεται καθαρά, πως δρα και φέρεται, μιλάει και συμπεριφέρεται, σαν αυτό που ήταν πάντα, δηλαδή, σαν υπεύθυνος καλλιτεχνικού μιας εφημερίδας. Οι υπεύθυνοι καλλιτεχνικού μιας εφημερίδας, βέβαια, δεν είναι ούτε ο διευθυντής της, ούτε πολύ περισσότερο ο ιδιοκτήτης της. Συχνά όμως φέρονται σαν δικτάτορες προς τους υφισταμένους τους. Και θεωρούν, πως αυτό που λένε, πρέπει να γίνεται αμέσως. «Αυτό το κείμενο μ’ αρέσει» ή «δεν μ’ αρέσει» «διόρθωσέ το», ή «ξαναγράφτο», «αυτόν τον συντάκτη τον θέλω» ή «όχι στο τμήμα μου»…
Κάπως έτσι ακούσαμε πως «το Μέγαρο ήταν μία ιδιωτική τρέλα με δημόσια λεφτά», ανατριχιάσαμε μαθαίνοντας τις αποφάσεις του για το κέντρο κινηματογράφου, και γελάσαμε θυμώνοντας ή θυμώσαμε γελώντας, αν θέλετε, ακούγοντας για τη συμπεριφορά του, απέναντι στον Σωτήρη Χατζάκη και το Εθνικό Θέατρο. Εκεί πια, η συμπεριφορά ξεπέρασε τα όρια του υπουργού που αποφασίζει, και έφτασε στη χώρα του «αποφασίζω και διατάζω», γιατί έτσι του αρέσει…
Από το 1931, που ξαναϊδρύθηκε το Εθνικό θέατρο, έχει γνωρίσει στη θέση του καλλιτεχνικού του διευθυντή, πετυχημένους ή όχι ανθρώπους, που ο καθένας, λίγο ως πολύ, άφησε το στίγμα του. Ο Φώτος Πολίτης, ο Ροντήρης, ο Θεοτοκάς, ο Χουρμούζιος, ο Μινωτής, ο Σολωμός, ο Κούρκουλος, ο Χουβαρδάς, και τώρα ο Χατζάκης. Τον παλιό καιρό, κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση, δηλαδή κάθε φορά που μία από τις δύο μεγάλες παρατάξεις ερχόταν στην εξουσία, άλλαζε και η διεύθυνση του Εθνικού. Βέβαια, τότε, οι προσωπικότητες περίσσευαν στην Ελλάδα, δεν ήταν σε έλλειψη, όπως τώρα. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν και σωστό. Όλα αυτά, ως το 1981, που το ΠΑΣΟΚ διέλυσε το Εθνικό και την παράδοσή του, και χρειάστηκε πάνω από μία δεκαετία και ο Νίκος Κούρκουλος, για να ξαναμπεί το νερό στ’ αυλάκι.
Μέσα σ’ όλα τ’ άλλα καλά που έκανε ο Κούρκουλος, ήταν που έφτιαξε ένα καταστατικό, όπου δεν μπορούσε ο καθένας ν’ αλλάζει τους διευθυντές του Εθνικού κατά τα κέφια του. Ασφαλώς δεν είναι κάτι αυτό με το οποίο θα συμφωνεί ο κύριος Ξυδάκης, του οποίου είναι εμφανές πως τα κέφια του είναι να μην είναι ο Χατζάκης στο Εθνικό. Γιατί, όραμα καλλιτεχνικό ο καινούριος αναπληρωτής υπουργός πολιτισμού, φαίνεται καθαρά πως δεν έχει. Όπως φαίνεται καθαρά πως ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων, για τους οποίους κάποιοι είναι «σοβαροί» και κάποιοι δεν είναι, μόνο που η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, σοβαρούς συνήθως θεωρεί τους σοβαροφανείς, τους μέτριους και τους ατάλαντους – με εξαιρέσεις βέβαια.
Ο κύριος Ξυδάκης και η παρέα του, είναι προφανές πως δεν θέλουνε τον Χατζάκη στο Εθνικό, αλλά δε μπορούν και να δικαιολογήσουν το τι θέλουν ακριβώς. Και για το Εθνικό και για τον πολιτισμό, γενικώς και απεριορίστως. Και οι αποφάσεις και οι δηλώσεις και οι τοποθετήσεις προσώπων, μέχρι τώρα, απ’ τον αναπληρωτή υπουργό πολιτισμού, δικαιώνουν μάλλον, κυρίως τους ανθρώπους μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, που αντέδρασαν με την τοποθέτησή του στη θέση αυτή. Και αυτό σχολιάζεται παντοιοτρόπως στην Κουμουνδούρου, απ’ ότι μαθαίνω.
Φυσικά, ο κόσμος έχει άλλα πράγματα να σκεφθεί πολύ πιο σοβαρά, από το Εθνικό, τον Ξυδάκη και το υπουργείο Πολιτισμού. Όταν όμως τα πράγματα μπουν με το καλό – που ελπίζω να μπουν – σ’ ένα δρόμο, ο κύριος Τσίπρας ας ρίξει μία ματιά και από τη Μπουμπουλίνας. Όχι πως έχει μεγάλη σημασία, έτσι κι αλλιώς, το υπουργείο πολιτισμού αυτής της χώρας, σπάνια είχε σχέση με την πρόοδο του πολιτισμού της, άλλους σκοπούς εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί…