του Γιάννη Μακριδάκη
Αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι των πολιτικών είναι βεβαίως ρηχοί σε σκέψη και φιλοσοφία, αδαείς σε ζωή και ιστορικά αμόρφωτοι, τέλος είναι πασιφανώς και πρωτοφανώς αναξιοπρεπείς αφού δεν διστάζουν να πράξουν και να υπηρετήσουν τα αντίθετα από τα όσα είχαν εξαγγείλει, συμβαίνει όμως και για έναν ακόμη λόγο, πολύ σημαντικότερο.
Επειδή ακριβώς το καπιταλιστικό – καταναλωτικό μοντέλο πολιτικών που ακολουθεί ο “ανεπτυγμένος” δυτικός κόσμος αποτελεί όντως μονόδρομο. Έναν αυτοκαταστροφικό και αυτοκτονικό μονόδρομο, που έχει ως παράπλευρη απώλεια τον αφανισμό και των άλλων πλασμάτων που ζουν έξω από αυτόν ή στο περιθώριό του.
Η μόνη διέξοδος από τον μονόδρομο που έχει η ανθρωπότητα των καταναλωτών, είναι η επανάστηση του αξιακού της συστήματος όσο το δυνατόν γρηγορότερα και ο μόνος τρόπος για να ενεργοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά είναι το να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει το πόσο τρομακτικά, και στατιστικά επιβεβαιωμένα, επικίνδυνη για την ίδια του τη ζωή είναι η καθημερινή του διαβίωση.
Μόνον όταν ο σύγχρονος καταναλωτής νιώσει ότι αυτό που θεωρεί ο ίδιος ζωή είναι αυτό ακριβώς που τον σκοτώνει, μόνον τότε θα αλλάξει πορεία και θα ξεφύγει από τον μονόδρομο.
Μόνον όταν συνειδητοποιήσει ότι καταναλώνοντας τα διάφορα αγοραία ήδη του σύγχρονου “πολιτισμού” του, καταναλώνει τον εαυτό του τον ίδιον και ταυτόχρονα τον καθιστά “κατ-αναλώσιμο” από το σύστημα, ρυπαρό όπως τα απορρίμματα που “παράγει” και υποψήφιο με μαθηματική ακρίβεια ασθενή, μόνο τότε θα καταστεί ικανός να πετάξει από πάνω του τις παρωπίδες που του τοποθέτησαν η πολιτική, η οικογένεια, η εκπαίδευση, η κοινωνία των καταναλωτών μέσα στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε ή μετέβη κάποτε.
Ο άνθρωπος είναι η μονάδα και οι δήμοι, οι κοινότητες, τα σχολεία, οι γειτονιές είναι τα κύτταρα. Από τον άνθρωπο και τις μικροκοινωνίες του ξεκινάνε όλες οι ιστορικές αλλαγές. Οι δημοτικοί άρχοντες, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, όλοι έχουν ευθύνη να αντιληφθούν και κατόπιν να δείξουν και να διδάξουν στις νέες γενιές τον άλλο δρόμο. Τον δρόμο της προσωπικής υγείας, που σημαίνει συλλογική, κοινωνική και οικουμενική υγεία. Τον δρόμο του πολιτισμού και των αξιών. Τον δρόμο της μετακαταναλωτικής εποχής.
Ιδέες που υπηρετούν τον σκοπό αυτό είναι πολλές και εφαρμοσμένες ήδη σε προσωπική κλίμακα από ολοένα αυξανόμενο ποσοστό ανθρώπων που συνειδητοποιούνται. Είναι όμως εύκολα υλοιποιήσιμες και από αυτοδιοικητικά όργανα, μη κοστοβόρες σε χρήμα, ανταποδοτικές και πολύ συμφέρουσες αφού θα φέρουν άμεσα αποτελέσματα που θα ανακουφίσουν μεταξύ άλλων και τα ταμεία των δήμων από τα έξοδα που κάνουν στην παρούσα φάση για μιαν αενάως μάταιη διαχείριση της καθημερινότητας.
Προσωπικά είμαι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου για την οργάνωση τέτοιων προγραμμάτων διεξόδου από τον μονόδρομο της καταναλωτικής μας “πραγματικότητας”.