Του Σελαχατίν Ντεμιρτάς – προεδρικού  υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) στην Τουρκία. Δημοσιεύτηκε αρχικά στους New York Times

Γράφω από μια φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Αδριανούπολη, μια πόλη στην βοριοδυτική Τουρκία, κοντά στα σύνορα με την Βουλγαρία. Συλλήφθηκα πριν από ένα χρόνο και οχτώ μήνες ενώ ήμουν μέλος του Τουρκικού Κοινοβουλίου και από κοινού πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών, γνωστό ως ΗDP, το οποίο ψήφισαν έξι εκατομμύρια άνθρωποι στις τελευταίες εκλογές.

Αυτοί που αποφάσισαν να με φυλακίσουν διάλεξαν την Ανδριανούπολη επειδή είναι μακριά από το σπίτι μου, την οικογένεια και τους φίλους μου στη βορειοανατολική κουρδική περιοχή της χώρας. Ο συγκρατούμενος μου είναι όπως εγώ ένα εκλεγμένο μέλος του κοινοβουλίου.

Κατά την διάρκεια των περασμένων μηνών ακούμε τον σχεδόν αδυσώπητο ήχο της κατασκευής μιας μεγάλης νέας φυλακής η οποία χτίζεται ακριβώς δίπλα. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης επιβλήθηκε στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 και οι υπάρχουσες φυλακές γέμισαν. Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου και το συνέρχεσαι και συνεταιρίζεσθαι έχουν παραμεριστεί και ο αριθμός των καθημερινών ανθρώπων που φυλακίζονται μεγαλώνει μέρα με την ημέρα.

Η Τουρκική κυβέρνηση που ηγείται από το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, γνωστό ως ΑKP, έχει γυρίσει την πλάτη του στις καθολικές δημοκρατικές αρχές και έχει οδηγήσει την χώρα στο χείλος της πολιτικής και οικονομικής κρίσης.

Με την εξαίρεση του προέδρου Ερντογάν όλοι υπόλοιποι υποψήφιοι έχουν υποστηρίξει ότι θα πρέπει να ελευθερωθώ. Παραμερίζουν τις ιδεολογικές μας διαφορές και με υποστηρίζουν επειδή γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση με κρατά στην φυλακή για δικό της πολιτικό όφελος και όχι επειδή διέπραξα κάποιο έγκλημα. Καταλαβαίνουν ότι εάν ήμουν ελεύθερος οι πιθανότητες του κύριου Ερντογάν να κερδίσει τις εκλογές θα ήταν πολύ μικρότερες. Αναγνωρίζουν ότι ανεξάρτητα του ποιος νικήσει η φυλάκιση ενός υποψηφίου για την προεδρία επισκιάζει την νομιμοποίηση των εκλογών.

Είμαι ένας μεταξύ των δέκα χιλιάδων διαφωνούντων που έχουν στοχοποιηθεί από κατασταλτικά μέτρα τα οποία έχουν κανονικοποιηθεί υπό το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Η κυβέρνηση μέχρι στιγμής έχει διεξάγει 102 δικαστικές έρευνες και έχει καταθέσει 34 ξεχωριστές δικαστικές υποθέσεις εναντίον μου. Εάν κερδίσει θα έρθω αντιμέτωπος με 183 χρόνια φυλάκισης.

Οι κατηγορίες εναντίον μου στα κατηγορητήρια από τους κατήγορους βασίζονται πλήρως σε πολιτικούς μου λόγους και δηλώσεις που έχω κάνει. Εάν η τούρκικη δικαιοσύνη δεν είχε υποχωρήσει υπό την πίεση της κυβέρνησης και είχε προάγει αποκλειστικά το νόμο κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί. Μετά την φυλάκιση μου δεν δικαιούμουν δικαστικής ακρόασης για παραπάνω από ένα χρόνο. H δίωξη μου είναι άδικη. Η σύλληψη μου ήταν πολιτική απόφαση. Παραμένω πολιτικός όμηρος.

Μόνο ο δημοκρατικός αγώνας των ανθρώπων για την δική τους απελευθέρωση θα απελευθερώσει την Τουρκία από τον αυταρχισμό και τον φόβο και θα απελευθερώσει τους θεσμούς της- το δικαστικό σώμα και τον τύπο- από τον έλεγχο της κυβέρνησης.

Στερούμαι του δικαιώματος να διεξάγω ομιλίες ή να επικοινωνήσω άμεσα με τους ανθρώπους. Οι γυναίκες και οι άνδρες του H.D.P διεξάγουν την προεκλογική καμπάνια με μεγάλη αποφασιστικότητα. Προσεγγίζω εσάς και τον κόσμο έξω από την φυλακή δια μέσου των μηνυμάτων των δικηγόρων μου. Απευθύνομαι στον κόσμο δια μέσου των λογαριασμών των social media που οι σύμβουλοι μου με βοηθούν να διαχειριστώ.

Ο λογαριασμός μου στο Twitter έμεινε ανενεργός για πολύ καιρό μετά την σύλληψη μου. Όταν τα tweets από τον λογαριασμό μου άρχισαν να εμφανίζονται ξανά τον Σεπτέμβρη του 2017, οι φρουροί των φυλακών όρμησαν να επιθεωρήσουν το κελί μου. Η έρευνα ήταν εξαιρετικά εξονυχιστική. Όταν τους ρώτησα τι ψάχνουν μου απάντησαν ότι ψάχνουν για την πηγή των tweets μου.

Η μόνη συσκευή που βρήκαν στο κελί μου ήταν ο ηλεκτρικός βραστήρας που χρησιμοποιώ για να βράσω το νερό. Αφού εμπέδωσαν το ότι δεν θα μπορούσα να είχα χρησιμοποιήσει τον βραστήρα για να κάνω tweet, έφυγαν. Παρά τον παραλογισμό αυτού του γεγονότος ήταν αρκετά αποκαλυπτικό για τον απερίγραπτο φόβο που κατατρέχει τους αυταρχικούς ηγέτες όταν έρχονται αντιμέτωποι με αντιπάλους παρά την δίωξη τους. Πόσο οξύς πρέπει να είναι ο φόβος του κύριου Ερντογάν;

Για τρία τελευταία χρόνια το AKP έχει διεξάγει μια ανηλεής εκστρατεία προπαγάνδας με την συνενοχή των μίντια έτσι ώστε να υπονομεύσουν το Δημοκρατικού Κόμματος του Λαού παρουσιάζοντας τα μέλη του ως «συνεργάτες τρομοκρατών». Ωστόσο, οι ψηφοφόροι μας έχουν παραμείνει ακλόνητοι.

Το καλοκαίρι του 2015 αφού η διαδικασία ειρήνευσης κατέρρευσε και άρχισε εκ νέου η ένοπλη πάλη στις κουρδικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας, το κόμμα μου έκανε την καλύτερη δυνατή προσπάθεια έτσι ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση δια μέσου του διαλόγου. Θα μπορούσαμε να είχαμε επινοήσει πιο αποτελεσματικούς τρόπους έτσι ώστε να σταματήσει η διαμάχη.

Αλλά όλα άλλαξαν μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2015 στις οποίες του κόμμα του κύριου Ερντογάν έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η κυβέρνηση του επέμεινε στην στρατιωτική παρέμβαση και ο τουρκικός στρατός κινήθηκε ενάντια στην μάχιμη κουρδική νεολαία που είχε στήσει οδοφράγματα σε διάφορες πόλεις.

Ο κύριος Ερντογάν επιδίωξε να τιμωρήσει του κούρδους που έκλεψαν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία από το κόμμα του και εδραιώσει την εθνικιστική ψήφο. Το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές του Νοέμβρη του 2015 και συνέχισε να εντείνει από εκεί και πέρα την σύγκρουση.

Οι ερχόμενες εκλογές θα διαμορφώσουν το μέλλον της Τουρκίας. Είναι στατιστικά απίθανο για οποιοδήποτε υποψήφιο που αποφεύγει την στήριξη του κουρδικού πληθυσμού της Τουρκίας – περίπου του ενός πέμπτου από τα 81 εκατομμύρια του συνόλου της- και των αιτημάτων του για ειρήνη να κερδίσει.

Ένας ενδογενώς αντιδημοκρατικός νόμος στην Τουρκία ένα πολιτικό κόμμα που δεν κερδίζει το 10% της εθνικής ψήφου να λαμβάνει θέσεις στο κοινοβούλιο. Οι θέσεις μεταφέρονται στο κόμμα που έχει ξεπεράσει το όριο και έχει το δεύτερο υψηλότερο αριθμό ψήφων σε αυτές τις θέσεις.

Πιστεύουμε ότι θα ξεπεράσουμε το όριο αλλά εάν αποτύχουμε να πάρουμε το 10% της ψήφου περίπου το 80% των κοινοβουλευτικών μας εδρών θα πάνε στο κόμμα του Ερντογάν το οποίο θα του παρέχει μια άνετη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και περαιτέρω θα διευκολύνει την εκτελεστική του προεδρία. Ουσιαστικά, η κυβέρνηση του AKP άδικα θα διασφαλιστεί δια μέσου της ψήφου εκατομμυρίων κούρδων πολιτών που έχουν στερηθεί τα δικαιώματα τους.

Ο κύριος Ερντογάν και το κυβερνών AKP χρησιμοποιούν την παρατεινόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης και άλλων παράνομων μέτρων για να διασφαλίσουν ότι το HDP δεν θα συγκεντρώσει το 10% της ψήφου.

Χιλιάδες εκλογικά τμήματα έχουν μεταφερθεί από την νοτιοανατολική κουρδική περιοχή το οποίο θα εξαναγκάσει τους αγρότες ψηφοφόρους να ταξιδέψουν μίλια δια μέσου στρατιωτικών σημείων ελέγχου για να ψηφίσουν αντί του να ψηφίσουν στα χωριά τους. Ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός προσωπικού ασφαλείας χρησιμοποιείται στα εκλογικά τμήματα στην περιοχή το οποίο θα μπορούσε να εκφοβίσει τους ψηφοφόρους.

Σε ένα βίντεο ο κύριος Ερντογάν απευθυνόμενος στους εργαζόμενους του κόμματος του που διέρρευσε την τελευταία εβδομάδα τονίζει την σημασία το HDP να πέσει από το εκλογικό όριο και να τους ζητά να εντοπίσουν τους υποστηρικτές και να «διεξάγουν ειδικό έργο».

Η Τουρκία τώρα συνειδητοποιεί ότι η συλλογική τιμωρία των Κούρδων στην νοτιοανατολική περιφέρεια επηρεάζει τις ελευθερίες και την δημοκρατική κουλτούρα σε ολόκληρη την χώρα. Αυτό το οποίο περιοριζόταν στους κούρδους έχει καταστεί η νόρμα για τους εχθρούς του κύριου Ερτνογάν επίσης και αλλού. Η μόνη ελπίδα για ένα φιλελεύθερο, δημοκρατικό μέλλον εδράζεται στο να συνασπιστούμε έτσι ώστε να συντρίψουμε το αυταρχικό καθεστώς.

*Ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς είναι ο προεδρικός υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών. Το κείμενο των New York Times μεταφράστηκε από τα τουρκικά από την Amberin Zaman.

Μετάφραση από τα Αγγλικά: Γιώργος Σουβλής