του Θάνου Καμήλαλη

Ένα μνημόνιο που σέβεται τον εαυτό του, από αυτά που πλέον στην Ελλάδα αποδεχόμαστε εθιμοτυπικά σε περιοδική βάση, σαν το Πάσχα ή το Μουντιάλ, περιέχει τα εξής: Υφεσιακά μέτρα, εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας, συνέχιση της ίδιας παράλογης και καταστροφικής όπως έχει αποδειχτεί πολιτικής. Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται σήμερα υπακούει και στους τρεις αυτούς κανόνες. Σε σημείο που η φημολογούμενη φράση που αποδίδεται στον μεγιστάνα Ανιέλι, για «το είδος Αριστεράς που μπορεί να κάνει ό,τι δεν τολμάει η Δεξιά» γίνεται προφητική.

Εκτός των «ταξικών» φόρων σε καφέ, τσιγάρο, μπύρα, της κλασικής και διαχρονικά αποτυχημένης αύξησης του ΦΠΑ και των υπόλοιπων μειώσεων (μην ξεχνάμε ότι υπήρξε κι ένα ασφαλιστικό) και της σύμβασης πώλησης των 14 αεροδρομίων, νέα συμφωνία δημιουργεί τρεις νέους πυλώνες διοίκησης, εντελώς ανεξάρτητους από την εκάστοτε κυβέρνηση και εντελώς ελεγχόμενους από τους πιστωτές: Το νέο υπερ-Ταμείο αποκρατικοποιήσεων, την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων και τον Αυτόματο Μηχανισμό Δημοσιονομικής Προσαρμογής, τον «κόφτη» όπως αποκαλείται. Μέσω αυτής της νέας, πραγματικής «τρόικας εσωτερικού» η κυβέρνηση παραδίδει κι επίσημα όλη την οικονομική της πολιτική στους δανειστές. Τι κερδίζουν αυτοί; Έλεγχο όλων των δημοσίων εσόδων, διαχείριση για 99 χρονια της δημόσιας περιουσίας (με κίνδυνο και για τα κοινωνικά αγαθά, π.χ. ρεύμα, νερό, τάδε έφη Τσακαλώτος νο1) και αυτοματοποίηση της λιτότητας και των μελλοντικών περικοπών. Τι κερδίζουμε εμείς; Τώρα τίποτα, αλλά ίσως ξέρουμε σε λίγες μέρες (τάδε έφη Τσακαλώτος νο2)

Με απλά λόγια, οι σημαντικότερες οικονομικές αποφάσεις του ελληνικού κράτους θα λαμβάνονται από μη εκλεγμένα, ελεγχόμενα από τους δανειστές όργανα, τρία «κάστρα» με νομική ασυλία για τις πράξεις τους και με μοναδικό περιορισμό την… συνείδηση όσων τα απαρτίζουν. Ο υπουργός Οικονομικών διατηρεί μόνο έναν αόριστο, γνωμοδοτικό ρόλο, ενώ το Κοινοβούλιο στην καλύτερη περίπτωση συμβουλεύει, στην ενδιάμεση διεκπεραιώνει και στη χειρότερη καθίσταται διακοσμητικό (καθώς ένα χαρτί που λέγεται Σύνταγμα κάνει λόγο για «κοινοβουλευτική δημοκρατία» και κάπως πρέπει να το δικαιολογήσουμε). Αυτά τα νέα δεδομένα θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στη δυνατότητα των πολιτών να αποφασίζουν, να ελέγχουν, να ορίζουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Άλλο να εκλέγεις αντιπροσώπους κι άλλο συμβούλους.  Και σε περίπτωση που το (ξανα)επιθυμήσουν, να προσπαθήσουν να αλλάξουν τα πράγματα.

Κάποιος κάποτε είπε ότι «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Αυτό δεν είναι αυταπάτη. Η Ιστορία βρίθει από παραδείγματα λαών που ενάντια σε όλα τα δεδομένα πάλεψαν, συγκρούστηκαν, νίκησαν . Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι η ελληνική κοινωνία «κοιμάται», όπως φώναζαν οι ισπανικές πλατείες το 2010, ή μάλλον κλείνει τα μάτια κι εύχεται όλα να είναι ένας εφιάλτης που θα τελειώσει με το χτύπημα του ρολογιού το πρωί. Το ξυπνητήρι όμως δεν χτυπάει μόνο του και οι πολίτες έχουν να κάνουν μια επιλογή. Να μιλήσουν σήμερα, αύριο σύντομα. Αλλιώς, θα αναγκαστούν να σωπάσουν…